Het eerste nummer dat we hoorden uit Don’t Let Your Love Life Get You Down, de nieuwe plaat van de uit Louisville, Kentucky afkomstige Jaye Jayle (echte naam Evan Patterson), was het indrukwekkende When We Are Dogs.
Zeven minuten puur genot is dat, waar de gitarist / zanger de hulp krijgt van zowel Bonnie “Prince” Billy als Patrick Shiroishi. Die laatste is een veelzijdig multi-instrumentalist die in een waaier van bands heeft gespeeld die zich veelal in het freejazzsegment bevinden. Zijn naam deed hier wel een belletje rinkelen en na enig opzoekwerk kwamen we op Upsilon Acrux, een band waar hij deel van uitmaakt en waar we werk van in huis hebben. Zijn andere zwaarmoedige kompaan hoeft niet echt veel uitleg, gezien zijn indrukwekkend parcours (onder meer Palace, Will Oldham). Ze dragen respectievelijk saxofoon en stem bij aan dit uitstekende nummer.
Bovenstaande nummer is de afsluiter van een album dat ons ferm bij de keel weet te grijpen. Zeven weemoed uitstralende liedjes zijn het, die gedragen worden door een aangrijpende donkere stem en een stevige ritmesectie die de luisteraar in een neerslachtige wereld onderdompelt. Patterson laat dan ook een heel andere kant van zich zien dan wat hij laat horen bij Young Widows, het trio waarmee hij van posthardcore naar heerlijke noiserock evolueerde maar dat nu wat op apegapen ligt.
Patterson kiest opnieuw voor zowat dezelfde muzikanten die hij op zijn voorgaande albums gebruikte, want ja, Jaye Jayle is eigenlijk een heel strak spelende band die perfect weet hoe de teksten en gitaarlijnen van Patterson omkaderd horen te worden.
Swampy blues is het soms, de folk en singersongwritertraditie over zijn grenzen sleurend. Als een Nick Cave die Leonard Cohen en Will Oldham op visite heeft, die in gesprek gaan met Spacemen 3.
Geen van de acht nummers stelt teleur. The Party Of Redemption, The Florist (wat een nummer!) en That Snake Bite, dat zowaar wat zonnestraaltjes in zich draagt, horen tot de hoogtepunten van wat we dit jaar, zeker in deze hoek van het muzikale spectrum, tot ons lieten komen.
Dringend tijd dus dat deze ietwat verborgen en relatief onbekende band wat meer aandacht krijgt zodat wat meer verdorven zieltjes de heerlijke weltschmerz die hier wordt geëtaleerd, leren kennen.
