Michelle Shocked had ooit een mooi plaatje en dat heette Memories Of East Texas. En in dat plaatje voelde je de zomerse hitte, de lucht als allesbrander, insecten die worden verpulverd.
Jana Horn komt ook uit die streek maar in haar plaatjes vriest het. Ijs druppelt van dakgoten. En wie is die Jana Horn? Wel, een jonge vrouw uit Texas die met dit haar tweede lp uitbracht. En daar staan dingen als dit op.
Optimism: heel veel Joni (sommige vrouwen/mannen behoeven geen achternaam meer) en in die song trekken wolken mistroostig – het gaat regenen – over haar vlakten. Met teksten als “Asking you what’s on your mind, Can’t tell if you’re quiet or tired, Staying up all night to find out, What’s left to find out, If the sun comes up, We’ll know.” En jij nu! Wij nu!
The Dream: meer van dat. Horn zingt als een engel en wisten wij veel dat engelen zo konden zingen.
Time Machine is opgenomen in de blokhut op het eeuwige ijs waarin Leonard Cohen zijn Sisters Of Mercy opnam. Maar goed, dit is Jana Horn en ze flirt met brilliantie in Changing Lines, werkelijk perfect gezongen en op de achtergrond hoor je het orkestje der Grote Doden want dode leden van The Byrds hadden erop kunnen meespelen.
Friends Again: bijna ondraaglijk om dragen, met zinsneden als “It’d be different, if it was, But it’s not something to talk about now, That we’re friends, For the first time, again.
Staat hier ook maar één slechte song op? Welnee. Het is goed The Window is the Dream te draaien in een kamer verlicht door talloze kaarsen als hij of zij je verlaten heeft. Zorg voor goedkope wijn. Wij gaan Jana Horn evenwel nooit verlaten. Is dit nu al de plaat van het jaar?
