Toegegeven, we hebben een zwak voor melancholische pianomuziek en één van de vaandeldragers is Jan Swerts, die met z’n vierde album meandert tussen grafzerken en flarden van epitafen als titels gebruikt.
De traagheid en beklijvende melodie van Dezen Killen Grond nijpt al meteen onze keel dicht en moet met z’n donkere strijkers als inkleuring niet onderdoen voor toetsencollega’s als Frahm of Bohren & Der Club Of Gore. Het lijkt er trouwens op dat Swerts ook veldopnamen maakte op de bezochte kerkhoven en die integreerde in de productie. Poëtisch, kil en warm tegelijk is de eerste gezongen track Het Ongekend Nadezen die minimalistisch aanvangt maar door de strijkers halverwege openbloeit als een chrysant.
Geen Heden Of Toekomst Meer is ondanks z’n zwartgallige titel dan toch frivoler van muzikale aard, met een hoofdrol voor de strijkers en slechts begeleidende piano akkoorden. Mede door de repetitieve basismelodie enigszins verwant aan Wim Mertens ten tijde van Soft Verdict.
Het ondanks de titel in het Engels gezongen Lig Hier Zacht En Stil blinkt uit als minimalistische song, maar Je Beseft Pas In De Avond gaat daar nóg over en kronkelt zich een weg recht naar de ziel met z’n verstilde ontroerende pracht.
We moeten dan ook bekennen dat we meer geraakt worden tijdens de instrumentale stukken dan wanneer er gezongen wordt. Niet dat Jan slecht zingt, maar hij kan z’n emoties wat ons betreft beter naar voren brengen met z’n handen, Voor U Alleen is daarvan het beste bewijs, het enkel door piano gedragen En Mochten U Niet Behouden meteen erachter ter vergelijk dus ook.
Broeder Jacob krijgt een make-over in De Eeuwigdurende Afstand, de prachtig huilende gitaar behoedt ons gelukkig voor het krullen der tenen in dit korte intermezzo. Kort kan dan weer niet gezegd worden van de twee afsluitende tracks van het album, waarvan Uw Lied Was Kort En Broos net het tegenovergestelde suggereert en ons weer net iets minder kan beklijven door de stem. Alles Vergaat, Alles Verdwijnt tenslotte is veertien minuten lang verdwalen in je eigen twijfels, wanhoop en vergankelijkheid, maar tevens de spreekwoordelijke schouder. Zoals inspiratiebron Joni Mitchell zingt in Hejira “There’s comfort in melancholy” en dat staaft Jan Swerts ten volle met Oud Zeer.
