Kwam een paar maand geleden op ons marmeren bureau te liggen: dit. De vraag bleef evenwel: wie of wat is dit? Of beter, wie was dit? Want J.T. IV is dood en was bij leven al een enigma. En zijn wij er niet, lieve lezers, om dingen voor jullie, lazy bastards en groot gelijk daarin, op te zoeken?
Naar Chicago dus (voedsel en accommodatie en casino’s waren zeer in orde, geachte hoofdredactie, neem die onkostenrekening niet zo ernstig) want daar werd hij in 1961 als John Timmins geboren. In een dysfunctionele familie zoals dat heet. Onze John wou dat uitwissen met drank en drugs wat tot zijn einde leidde, anno 2002. En zijn verzamelde werken zijn op deze The Future euh… verzameld.
Velen voor wie het valluik of de valbijl viel, lieten niks na. Het is moeilijk om iets na te laten als je niks na te laten hebt. Maar J.T. IV liet nu wel het één en ander over voor ons, hongerigen. Merk de invloeden en bovenal die keldergitaar van The Velvet Underground in Space Baby. De melodieuze, perfecte punk in I Wish I Was Your Mother. Er wordt in dieptes gedolven in The Loner: “My love is lost and my soul is sad/ But even still life’s not that bad/ As long as I’m alive you know I still got a chance/ To rock and roll and make romance…”
De helft van dit alles is live, er staan nogal wat covers op en sommigen daarvan had hij beter gelaten. Celluloid Heroes van The Kinks ga je echt niet verbeteren maar je mag – ja, jij – ons altijd verrassen.
The Future: voor J.T. IV was er geen en voor ons ook niet maar luister naar dit en merk dat niks beteren zal en dat geeft niet want je luistert tenminste.
The Future is digitaal en op dubbele lp verschenen.
