De Kortrijkse geluidstovenaar annex -kunstenaar Pol Isaac doorzwom reeds vele muzikale watertjes in de afgelopen decennia. Van Galatasaray over Ozark Henry tot dans- en theatervoorstellingen voorzien van een soundtrack, net als voor En Cours De Route voor het beeldende kunstproject Menin Road/Ypernstrasse van GoneWest (2016).
Het liefst echter, zeker tegenwoordig, gaat hij solo aan de slag. Met mondjesmaat, dat wel. De releases zijn schaars, net als concerten die hij het liefst improviserend doet als zijn muts ernaar staat. Het mag niet doordeweeks worden. Het horen unieke evenementen te blijven waarin hij zijn hart en ziel kan leggen. Sporadisch een keer, net als het opnemen van zijn muziek.
Circuits is daarvan het meest recente voorbeeld, dat tot ons kwam omdat Pol dacht, stilaan is er weer Textival in Kortrijk (weliswaar in een zeer afgeslankt kleedje en in plaats van een hoogmis van alternatieve bands en ontmoetingen met andere muziekliefhebbers die uit alle holen en gaten kwamen gekropen verworden tot een veredelde koffietafel voor de buurt zelf) en dan zal ondergetekende weer naar mijn standje komen voor een babbel en een paar cd’s kopen, dus hij moet het gehoord hebben.
En daar zijn we nog blij om ook. De droney ambient doorspekt met wat noisy en gevonden geluiden blijft de moeite waard. Vijf nummers zijn het deze keer geworden, die eigenlijk het palet waarin Isaac zich thuis voelt helemaal overspannen en tot hun recht doen komen.
Glijdende, avondlijke deuntjes zijn het, die voldoende laagjes hebben om te blijven boeien. Enig nadeel is dat het allemaal een beetje te kort duurt naar onze zin. Hier en daar duikt een beat op en eenmaal we helemaal mee zijn, is het namelijk al afgelopen. Geen echte kritiek natuurlijk, eerder andersom. Net omdat het zo kort duurt allemaal hongert de luisteraar naar meer en wat kan een muzikant meer verwachten van zijn publiek.
