How I Wrote Elastic Man (HIWEM) is een project van Barry Snaith (m1nk, TIJ, The Inconsistent Jukebox, The A2K) en Garry Marshall. Voor hun debuutalbum Changelings waren Marshalls elektronische soundscapes de basis, waarbij Snaith teksten en concepten schreef, alles in stukjes hakte, zijn gitaren en effecten toevoegde en er iets nieuws van maakte. En dat deden ze samen met een handvol gastvocalisten, waaronder Erika Bach die we kennen als Barry’s ‘partner in musical crime’ van hun project m1nk.
De vocalen doen ons denken aan Anne Clark, maar de soundscapes erachter, verzwaard met hier en daar wat snedig gitaarwerk, zijn een stuk frisser en experimenteler. De spanning die in het meer dan 7 minuten lange On Sun opgebouwd wordt, verveelt geen seconde.
Experimenteel en futuristisch, zo klinkt het doorheen het album. Dat HIWEM ons met de toekomst in contact wil brengen, bewijst ET Androids In Lascaux. Alsof de Verlichting uitgevonden werd in de oertijd, horen we elektronisch vervormde vocalen, maar evengoed zanglijnen die vervuild lijken door oude microfoons, in tintelend prikkelende soundscapes waar elektronische ruis een esthetisch detail is. De drum gaat dan weer easy going poppy door… chaotisch overstuurde gitaren nemen een evenwaardige plek in als sterk synthetische kaders. Een heerlijke track, die erg verhalend en filmisch gebracht wordt.
We vragen het ons wel vaker af of we niet één van die veranderende zijn omdat we niet het gevoel hebben er bij te horen. Bizar en uitzonderlijk. Zo klinkt ook She’s A Changeling. Mystiek en onrustig, met ongelooflijke vocalen die sterk zuiver zingen, maar evengoed zwoel uithalen en hijgen. Het wordt alleen maar zwoeler in Violet, waarbij warme gitaarakkoorden en dubby ritmes de soundscapes verrijken.
In een ijzig grimmige sfeer wordt The Unloved neergezet. De onrust in deze track wordt noisy verklankt en naar het einde toe wordt het tekort aan liefde te zwaar. Er wordt scherp uitgehaald door de gitaar en de spanning loopt op, zonder dat het nummer overweldigend hard gaat.
Met donker spirituele invloeden is Sagarmatha 1852 (Prayer To The Mountain) gebed in futuristische rituelen. Traag. Ongehoord. In een ongekende schoonheid.
Het getik in Silent Fall (Le Tic) laat de tijd in schoonheid en stilte verstrijken, terwijl een verstoorde hartslag in de drums het verhalende nummer Schwanentanz (Danse Of Swans) een angstaanjagend tintje meegeeft. Hoewel de emotieloze, mooie stem die er de woorden op dropt daar ook zijn bijdrage aan levert.
De dromerig zwevende vocalen contrasteren knap met het opduikende, verdoemde geluid dat op industriële wijze het ritme opdringt in He Dreams Of Nightingales. Het duel tussen duister en licht is bijna tastbaar.
De meest breekbare track is de instrumentale afsluiter Death On A Winter’s Morn (Lament For Mary), dat met pianotoetsen en warme gitaaraanslagen via een dreigend korte soundscape openbloeit in nog meer licht en warmte.
Dit album staat met zijn donker elektronische, experimentele sci-fi-sound symbool voor een veranderende toekomst. Met heel wat hoop, maar ook veel vraagtekens en onrust konden Marshall en Snaith dit sonisch perfect vatten in 10 weidse tracks. l’Avenir semble proche, mais quelle est la prochaine?
Changelings is digitaal en op cd verschenen.
