Normaal moest je de nieuwe plaat van HEISA van de eerste tot de laatste groef al grijsgedraaid hebben, maar één of ander virus besliste daar anders over en daarom komt Joni met wat vertraging je kamer binnen gedonderd. Een beetje zoals de treintjes in ons land. Maar wees gerust, eens vertrokken, ben je weg. Joni is de opvolger van hun in 2018 verschenen ep op het kleine (maar fijne) Wagonmaniac. Nu een paar versnellingen hoger op Mayway Records en daarmee labelmaatjes van kanjers als Black Leather Jacket, EMY en DIRK. En dat HEISA dezelfde weg naar omhoog zal nemen als hun collega’s is een certitude. Daar is de band live net iets te overdonderend voor en wordt op deze plaat bewezen dat de hoge verwachtingen meer dan ingelost zijn. Want ja, het is niet omdat je op een podium goed bent, dat je dat ook op plaat bent. Maar HEISA is dat wel en (bij gebrek aan andere woorden) ronduit fantastisch.
Afgelikte radiohitjes zullen ze nooit maken deze drie. Hoeft ook niet, want hun voorbeelden (en vooral hun invloeden) zijn ook niet het soort bandjes waarmee de radio je wakker maakt maar als HEISA ooit in de buurt zal komen van het perfecte popnummer (what’s in a name?) dan is het ongetwijfeld met opener Let Go. Een gedroomde opener die alles heeft wat een oorwurm dient te hebben en alles onthult wat er in HEISA zit: een dreigende sound, een doordringende net niet overstuurde zang die aanvoelt als een wanhopige kreet die omarmd is door melancholie. Strakke riffs gecombineerd met een snuifje zenuwachtige elektronica. Soms ronduit beukend, zich niets aantrekkend van klassieke songstructuren en toch laat voelen hoe de perfecte song dient te klinken.
Let Go is misschien het meest directe nummer, maar ook de andere songs hebben een catchy karakter, ook al zijn het stuk voor stuk songs die smeken om meerdere luisterbeurten voordat je alle details beet hebt. Want als HEISA een noiseband is (wat een halve waarheid is), dan is het zeker één met veel laagjes. Iets wat je perfect kan horen op For Ours.
Beleefd als we zijn, hebben we tot dusver nog niet gevraagd naar de leeftijd van Jacques, Jonathan en Koen. Waar je wel zeker van mag zijn, is dat iemand hun heeft gevoed met een paplepel vol 90’s muziek, want dat hoor je keer op keer. Dezelfde attitude en dezelfde power, maar nooit een band die erop teert. Groot verschil. Zo kan je A March het best omschrijven
als een klaagzang in postrockvorm die met iedere noot grimmiger wordt en op het einde in je gezicht open spat.
Voor wie de blogs wat volgt is Serenity Now geen onbekende. Zes minuten extravaganza waar niet alleen de liefde van Tool en Mike Patton in doorschemert, maar dat ook perfect de finesse van hun livesound samenvat. Apart aan HEISA is dat het weliswaar een band is met een zeer eigen geluid, maar dat de drie ook wel eens durven te experimenteren. Zo horen we in Break naast mijmerende soundscapes, ook wel shoegaze-achtige geluidjes van Godspeed You! Black Emperor en Slowdive. HEISA is dan ook bij momenten een beetje dromen, een noiseband die bij iedere song buiten de lijntjes van het genre stapt zonder te struikelen. Straf!
Hoogtepunt van de plaat, ook al is er geen sprake van een laagtepunt, is Keep It. Het wordt voorafgegaan door het één minuut durende Don’t Worry It’s Ok… net alsof de bandjeje wil vastklikken met een veiligheidsgordel voor de tornado die volgen zal met Keep It. Dit is het soort song om door je hoofdtelefoon te jagen wanneer je door de eenzame straten wandelt om te beseffen dat er nog een sprankeltje hoop is in het leven. Ook al is dat soms niet meer dan de liefde voor de muziek. Het begint met wat mijmerende ambientachtige klanken, maar algauw word je meegesleurd door de donkere hersenkronkels van deze drie. Wat In The Shade Of The Sun is voor Kapitan Korsakov, is Keep It voor HEISA als je begrijpt wat we bedoelen.
Cloudpreaser is dan weer wat je zou kunnen omschrijven als georkestreerde chaos. Alleen HEISA kan zoiets verzinnen. Drie minuten je demonen uitschreeuwen. Net geen metal of net wel? Met hokjes kom je nergens als je het over HEISA het. Detach/Mend voelt bij aanvang wat aan als de zure regen die komt na de fatale uitbarsting. Net alsof de drie je bewusteloos willen achterlaten. Denk je toch, tot de exploderende gitaren je opnieuw recht doen veren en je nog één keer uitnodigen om je speakers aan flarden te spelen. De laatste ademstoot om dan met Outro (Cafe De Gam) in het niets achter te laten.
Net zoals bij de meeste goede platen hebben we geen flauw idee waar het op Joni nu precies over gaat, wel hebben we begrepen dat HEISA van de eerste tot de laatste seconde heeft aangetoond waar al die superlatieven precies vandaan komen. Perfecte trip!
