Door de lockdowns van het afgelopen jaar werden sommige artiesten verplicht om uit hun comfortzone te treden. Dat was ook zo voor Mirabelle van de Put. Zij is vooral bekend als bassiste en backing zangeres bij Barbie Bangkok, Nightwitches, Louie Louie, Crites en ERIIS maar ze vond dat 2020 het jaar was op een eigen band op te richten. De pandemie stak er een stokje voor dus besloot ze om alles zelf thuis in te spelen en op te nemen. Op een paar aanvullende gitaar partijen na dan, die nam Miguel Moors (BLACKUP) voor zijn rekening.
Voor Haze haalde van de Put inspiratie bij de eerlijkheid van PJ Harvey en de gevoeligheid van Mazzy Star. Deze laatste inspiratiebron was zeker terug te horen in haar debuutsingle Flu, een nummer waarin Mirabelle neerschreef hoe iedereen omgaat met het coronavirus en de gevolgen daarvan. Deze single was alvast een mooi visitekaartje. We waren dan ook benieuwd of de andere nummers op het debuutalbum van hetzelfde hoge niveau waren.
Het nummer opent met het sfeervolle Effects waarin met heel weinig arrangementen iets heel moois wordt opgebouwd. Een monotoon baslijntje blijft door het nummer hangen, de gitaar drijft heel subtiel op die baslijn terwijl van de Put met haar warme stem het geheel naar een hoger niveau tilt. Ook Comfort Zone is zo’n mooi droompop pareltje waar we echo’s in horen van The Sundays, alleen geeft de gitaarsolo er een edgy kantje aan.
In Chromosome laat Mirabelle zich van haar sensueelste kant horen. Het nummer heeft ook wel een donker Portishead gehalte. Met Fool the World combineert ze de sensualiteit met het avontuurlijke van PJ Harvey. We horen meer sublieme droompop met Foul. Met het instrumentale Alexis wordt dit debuut van Haze in schoonheid afgesloten.
Mirabelle van de Put of beter gezegd Haze, heeft met dit album iets ongelooflijk moois afgeleverd. Een langspeler vol donkere, sfeervolle songs die ook warmte uitstralen door de innemende stem van Mirabelle.
