De Tiense band Gudinöv wil met hun bandnaam een eerbetoon brengen aan Emma Gudinöv die, tijdens de burgeropstand van 1662, het verzet leidde tegen Tsaar Aleksej (die in Rusland dans en muziek verbood). Een aantal bandleden maakte vroeger deel uit van YEARN’d. In 2013 maakten ze met Gudinöv een nieuwe start.
De band brengt rauwe, catchy powerrock en dat is precies wat we ook hoorden op hun debuutep Into The Light en het album Atelophobia uit 2017. Door COVID was het wat stil rond de powerrockers maar nu zijn ze terug met een nieuwe ep.
De intro van openingsnummer Crazy Gods doet ons denken aan Dear Prudence van The Beatles maar na een tijdje komen de stevige gitaren die dromerige vibe slopen. Het nummer ruikt naar progrock en hardrock uit de jaren ’70.
Fall Out heeft eerst iets van The Who maar ook dat duurt niet lang want al snel krijgen weer een typische jaren ’70 hardrock gitaarriff. Als we dan toch vergelijken dan heeft Lost & Gone in het begin iets van Pink Floyd, in het refrein zou het iets kunnen zijn van Franz Ferdinand. Kwestie van onverwacht uit de hoek te blijven komen.
Het vijftal zit vol verrassingen want The Last Stand is een heel ingetogen track waar geen van de voorgaande invloeden in te horen is. Alleen in de break wil de band nog eens heftig uit de hoek komen, daarna komen ze subtiel terug en krijgen we een power outro. In afsluiter Frustration serveren de Tienenaars traditionele rock die helaas een eigen smoel mist.
Liefhebbers van retro hardrock en pure rock zullen bij Gudinöv zeker hun gading wel vinden. Ze leveren een ietwat vreemde ep af waar we moeilijk een lijn in kunnen vinden. Het lijkt een beetje een mengelmoes die niet over heel de ep even sterk klinkt. Wat we wel horen is dat dit straffe muzikanten zijn. De nummers missen echter een eigen, unieke stempel.
