“Normal is an illusion. What is normal for the spider, is chaos for the fly.” Uit deze quote van de Addams Family haalde Grian Chatten de titel voor zijn solo-debuut.
Alhoewel, kan je van een debuut spreken als de groep van de zanger, Fontaines D.C., de voorbije jaren drie definiërende platen uitbracht en intensief tourde, zo’n 150 keer het laatste jaar? In al die hectiek vond Grian Chatten nog de tijd en energie om een solo-plaat op te nemen, voor eind augustus alweer een intensieve Amerikaanse tournee met Fontaines D.C. van start gaat (als voorprogramma van Arctic Monkeys).
Tussen de buien door is Chaos For The Fly dan ook eerder een beschouwend en rustig album geworden. Chatten stelt de plaat ook niet live voor. Een groot deel van het album kwam tot stand met enkel een akoestische gitaar, wat een gevoel van controle en intensiteit oplevert.
Openingstrack The Score maakte als eerste single al een diepe indruk en blijft beklijven. Simpele gitaar, ritme box en wat eenvoudige ornamenten, maar wat een song. De lat ligt meteen hoog. Een ander, opener geluid dan met de band, ruimte voor gevarieerder stemgebruik en alle spots op de persoonlijker aandoende teksten.
Fairlies was ook al vooruitgeschoven uitgebracht en blijkt een groeier met spitse teksten over het meest versleten onderwerp die toch kunnen beklijven:
But you went and fell in love
And into you, love fell
And it made you feel unwell
Oh well
De dag voor de albumrelease werd ook de clip van pianoballad All of the people gelanceerd, met een bevreemdende (stoelen)choreografie en tekst. Wie kan je vertrouwen? All Of The People? We dachten het niet, “Tell me who exactly do you think you know?” Een tweede hoogtepunt.
Bob’s Casino klinkt zoals zijn titel luidt en East Coast Bed is een loungy track die voorbij kabbelt.
Salt Throwers Of A Truck is – zo vinden wij – nog een hoogtepunt van het album. Het lijkt een bedrieglijk simpel folkliedje dat je hoort spelen als je in Dublin een pub binnenstapt. Maar in een paar zinnen wordt een hele wereld geschetst in weer een cryptische tekst vol met geweldige vondsten:
“Salt throwers were taming the sidewalks with haste,
til the whole of the city was seasoned to taste”
I Am So Far doet muzikaal niet moeilijk, het kon een ballad van Dylan of The Waterboys zijn. Maar de liefde wringt ook hier weer tegen: “Seeking only answers, Hearing only lies”
We gaan er uit met een laatste hoogtepunt Season For Pain, een echt melancholisch, denk aan Leonard Cohen: “This is no season for loving, this is the season for pain.” Op de ritmische outro van het nummer kunnen we het hoofd weer oprichten en krijgen we al zin om de plaat om te draaien en terug met nummer één te beginnen.
We snappen waarom deze plaat is uitgebracht. Knap solowerk van Dublin poet Chatten met een eigen gelaat, anders en introverter dan de energie en het geweld die we van Fontaines D.C. kennen.
Grian Chatten | Website | Instagram | Facebook
