Het Mechelse vijftal Gone Son werd opgericht in 2017, stond in 2019 voor het eerst op het podium en bracht in 2021 hun eerste twee singles uit. Pas in 2023 verscheen er nog een single. Het moge duidelijk zijn dat deze band niet overhaast te werk wil gaan, want nu – zeven jaar na hun oprichting – verschijnt hun debuutep.
De band laat zich beïnvloeden door indierock, triphop en electro uit de 90’s en 2000. Op de singles Pindrop, Alright en Talk It Out stond de elektronica op de voorgrond, de gitaren fungeerden eerder als subtiele aanvulling. Dat is op de debuutep helemaal anders. Producer Jussi De Nys draaide de rollen om waardoor de toetsen nu eerder de gitaren subtiel aanvullen, een stevige verandering in het groepsgeluid.
Opener Nothing Ever Does komt stevig binnen met gedreven drums, schurende gitaren en ingetogen pianopartijen. Als we de typische stem van Eliran Jongerling niet zouden horen, dan zou dit een volledig andere band kunnen zijn. Running Memories klinkt eerder dreigend en mysterieus. Met een lekker knorrende bas, een zalige groove en heel brede arrangementen bouwt de band hier iets spectaculairs op. In Bad Design staan de synths voor het eerst terug op de voorgrond. Met de donkere bas wordt er een heel sfeervolle song afgeleverd van meer dan zes minuten vol variatie en een bom van een outro.
Daywalker ruikt een beetje naar Muse, is gelukkig niet zo bombastisch, maar klinkt wel heel overtuigend. Het laatste nummer Breathe Underwater, is wat meer ingetogen dan de vorige liedjes en zou eigenlijk een perfecte radiohit kunnen zijn, gewoon omdat het een perfecte song is op alle vlakken.
Het was duidelijk een goed idee van Gone Son om de band te laten groeien voor ze hun debuutep uitbrachten. We waren al wild van de singles, maar deze ep klinkt nog overtuigender. Deze band etaleert er een fris, eigen geluid dat indruk maakt.
Op 25 februari stelt Gone Son hun geweldige debuutep voor in Kavka in Antwerpen.
