Bekende Canadezen doen aan politiek of muziek. Het is een wet daar te lande, en bij overtreding wachten je als Canadees onherroepelijk berenvallen of wolfsklemmen. Geen ontkomen aan.
Evan Uschenko komt evenwel van daar doch leeft er niet als jager/verzamelaar maar als muzikant. Multimuzikant, zelfs. Daarom speelt hij op Anne, If, de tweede lp van Ghost Woman, alles zelf. We hopen dat hij een warme overall draagt.
Maar live ligt dat anders want op podia allerhande speelt zelfs een Belgische mee: Ille van Dessel, op drums en bekend van Poolface en tevens Ushenko’s romantische partner in crime. Tot zover de boekskes, nu de muziek.
En wat een muziek. De bekendste der muzikale Canadezen, Neil Young, huilt in bijna elke song op de achtergrond. En dan zeker in de single Broke die op Young z’n Everybody Knows This Is Nowhere (1969) had kunnen staan: elektrische gitaarstormen bij veertig graden koorts, bedampte spiegels en een sprei om je heen om de rillingen te stillen.
De titelsong trapt na als een in de ballen geknepen hengst en doet wat denken aan For Your Love van The Yardbirds, dat vallen en opstaan en opnieuw beginnen daarvan. Lo Extrano is dan weer een Mexicaanse klaagzang, heel veel beetje Ween. Tot de sfeer in en rond Neil Young – weer hij – dromerig mag afsluiten met So Long, nog even, voor de slaap hopelijk dra zal invallen. En dan zijn we er.
Of nee, er staat nog iets raars op Anne, If, het nerveus trekkebekkende instrumentale Street Meet, als een muurbloempje geheel vervreemd van de rest van dit alles, al is het geen fatale vergissing zoals het gebruik van ajuinsoep als afrodisiacum.
Wat rest ons dan nog behalve te zeggen dat Anne, If een zeer grote plaat is? Makkelijk een halve meter doorsnee. Pas jullie geluidsinstallatie aan.
