We zijn niet bang van grote woorden, dus laten we ze maar gebruiken. Het zou ons zeer verbazen mocht er dit jaar nog een release verschijnen die de schoonheid van Eyemèrs nieuwste ep Ruminatrain zal overtreffen.
Eyemèr is geen nieuwe naam in de Belgische muziekscène. In 2014 haalde Arlo Devreese – de echte naam van Eyemèr – de finale van de Rock Rally. Na een paar ep’s verscheen het magistrale debuut Temporarily Colourblind. Met de jaren verliet Arlo bewust de mallemolen van het muziekcircuit. Alles zelf doen, maar daarom niet minder indrukwekkend. Integendeel, Ruminatrain is veruit van het strafste – maar ook meest ontroerende – wat de Gentse artiest tot nu toe deed.
Songs over angst, maar ook over de LGBT+-gemeenschap die Arlo als non-binair nauw aan het hart ligt. Steeds met een boodschap die er niet om liegt, maar nooit een boodschap die de schoonheid in de weg zit. Op Ruminatrain blinken vijf songs. Allen minimaal, maar het zijn meer dan zomaar wat akoestische songs. Arlo weet als geen ander hoe je met speelse indiepop te ontroeren. Soms wat mystiek, zeker in Silence Is Death dat niet alleen een Lynchiaans tintje heeft, maar waarbij Arlo tevens wat als Julee Cruise klinkt.
Een engelenstem, zoals op Pretend That You’re God, ook al hebben we een licht vermoeden dat het een fluwelen middelvinger is naar een net iets te bekende Amerikaanse bullebak die anderen dicteert hoe ze moeten zijn.
Treffende liedjes die je één voor één raken en bijna onmogelijk om niet in tranen uit te barsten als je ze hoort. In tijden dat muziek – helaas voor de artiest – geen cent meer kost, zou het doodzonde zijn om deze indrukwekkende praal aan je voorbij te laten gaan. Nu al aangekruist voor het lijstje van 2025.
Website / Facebook / Bandcamp / Instagram
