Anno 2023 verschijnen er elke week zoveel nieuwe platen dat sommige, minder bekende en nieuwe artiesten niet de aandacht krijgen die ze verdienen. Zo is er bijvoorbeeld het Rotterdamse Elephant dat vorig jaar debuteerde met het album Big Thing. Daarop tien ijzersterke, melodieuze liedjes waar af en toe wat americana invloeden in verwerkt zitten. In eigen land werd de plaat lovend onthaald maar verder dan Nederland geraakte het viertal niet. Met opvolger Shooting For The Moon mikken ze niet op de maan maar wel op België, daarom namen ze het prachtige The Morning op met ons eigenste Meskerem Mees, die klinkt als een jonge Joni Mitchell.
De nieuwe langspeler werd opgenomen met Pablo van de Poel van de psychedelische bluesrockband Dewolff. Hij zat ook achter de knoppen van het debuut en deed daar, net zoals op deze plaat, geweldig werk.
Het album begint met het rustige kabbelende Post-Punk waarin zanger Frank Schalwijk in het refrein zingt: “I hate your post-punk pretensions, your fake English accent, maybe I’m jealous I don’t get attention”. Of dit statement naar één bepaalde groep of persoon gericht is, weten we niet, maar hij heeft overschot van gelijk. Terwijl nogal wat postpunkbands momenteel doodgeknuffeld worden, krijgen de “melodieuze-artiesten” niet de aandacht die ze verdienen.
Vernieuwend klinken ze misschien niet maar wederom levert de band tien prachtige liedjes af die in de schuif “kwaliteits indiepop” behoren tussen Teenage Fanclub, Midlake, Andy Shauf, Wico en The Posies.
De teksten mogen dan vrij cynisch zijn, toch is Shooting for the Moon een erg opgewekte plaat vol nummers waar je instant vrolijk van wordt. Het zijn sprankelende composities vol mooie en subtiele arrangementen. Deze tweede plaat van Elephant is opnieuw een zalige hoogvlieger.
Op 28 september stelt dit geweldig viertal Shooting For The Moon voor in de Antwerpse Trix met Noa Lee in het voorprogramma.
