Hij ademt kunst. Nederlander Niels Duffhues is schrijver van kortverhalen, maakt kunstfilms waarmee hij exposeert en audiovisuele concerten geeft en maakt muziek. Instrumentale tracks, maar ook verhalende nummers. Ook nu brengt hij als singer-songwriter nieuw werk uit.
En Duffhues is een singer/songwriter van stevig kaliber. Geen zeemzoeterige songs waar de feelgood-boodschap af druipt, maar duister rakende rauwe parels. Met de nodige donkere humor, zijn roestig bruine stemgeluid en sonische moodswings uit dit zich al 20 jaar lang in 8 albums. Op zijn nieuwe album Murder Call, krijgen we 10 duister getinte verhalende tracks met een dodelijk thema: moord.
“Murder Call is mijn negende album met liedjes. Ik heb het opgenomen in een bunker en op een bepaalde manier dus afgezonderd van de wereld. Het album is mono, omdat mono directer, luider en inclusiever is en me doet denken aan krachtige muziek uit het verleden, voordat het stereoformaat werd uitgevonden.”, laat Duffhues – die zich altijd al verbonden voelde met muziek uit eerdere tijden – weten.
Hij vertelt met een warm diep rauwe stem alsof het Nick Cave kon zijn. De muziek die daarbij hoort is drijvend warm in Buried Alive, hoewel het inhoudelijk een ijskoud thema meedraagt overeen moordenaar die zijn slachtoffers had kunnen doden met een zijn mes, maar in plaats daarvan verkoos om ze levend te begraven.
Traag en slechts voorzien van enkele bittere gitaaraanslagen duikt Doctor de schemerwereld van rembetika in: de Griekse stadsmuziek en subcultuur die zich vroeger afspeelde in hasjcafés. Het hallucinante van het thema vertaalt zich in warme rokerige soundwalmen, psychedelische gitaarlijntjes en onverwachts getik die onregelmatig, maar perfect geplaatst, opduiken.
I awake in the void
Untill the murder call
The murder calls
Murder is calling
Titeltrack Murder Call brengt het verhaal over een rechercheur met een roeping voor moordzaken en de fles. De tristesse die verborgen zit in de warme klanken is treffend. “From the deep, from the dark…”
The Phone draagt een tragedie mee en dat verklankt zich ook in de vocalen die wanhoop en paniek uitstralen, want na een nachtelijk telefoontje vanuit de hel, slaat de waanzin toe. Nog zo’n track die baadt in waanzin, met zalig bluesy trage rock-‘n-roll-riffs die oplopen tot een repetitieve madness, is Animals In My House. Vluchten of verslonden worden!
Donker snaarwerk in contrast met klappende ritmes, die opgelicht worden door intelligente gitaardetails en lichtgevende toetsen in de intro maken Stone een enorm sterk opgebouwde, iets complexere track. En dat straalt een bepaalde theatrale mystiek uit, over een wereld van steen, rots en zandstormen.
Bijna lieflijk manifesteert het kwaad zich in The Evil Kind in een bluesy sfeer. Maar dat betoverende wordt meteen verzwaard wanneer een theatrale orgelsound opduikt, die de ‘evil’ sfeer meteen in een sterker kader zet.
Bij één track heeft zelfs de schrijver niet echt een idee waarover het precies gaat en in dit geval stoort dat geen seconde. De track Vitamin Shot klinkt gejaagder en onrustiger dan de andere tracks op het album, maar past volledig binnen het concept.
Seguiriya is Duffhues’ ode aan de meest duistere vorm van flamenco. “Life is a misery when the one is gone…” Grauwe melancholie in een minimalistische schoonheid! Prachtsong…
De melancholische ondergrond lonkt in de afsluiter One Morn. Verleidelijk zacht, wordt de meest duistere plek aantrekkelijk warm voorgesteld…
He offers a life
Beyond the one within
He offers powers
That belong to gods and devils alone
His words are sweet as candy
Meer dan eens kwamen titels als You Want It Darker (Leonard Cohen) en Skeleton Tree (Nick Cave) door onze hoofden bij het beluisteren van dit album. Alsof we een juwelenkist openden en er onze favoriete, meest glanzend zwarte stenen in terug vonden, die al jaren zoek waren…
Murder Call is digitaal en op cd verschenen.
