Live is better with a dog? Geef ons maar dat nieuwe album van Doghouse Sam & His Magnatones als beest! Geen onbekenden in de blues- & rootswereld, want in 2010 ontving het trio de Blues award voor beste drummer, in 2016 voor beste band en vorig jaar nog die voor beste zanger. Wouter Celis aka Doghouse Sam (gitaar/zang), Franky Gomez (drums) en Martin Ubaghs (contrabas) hebben hun sporen intussen verdiend met hun traditionele roots-’n-blues uit de jaren 50, die ze in eigen unieke stijl neerzetten.
Sinds 2017 (na hun vorige, veelgeprezen album Going Places) was het even stil rond de band, maar nu is hun vierde album Gone Too Long verschenen, met tien bruisende, eigen tracks.
Meesterlijke drums, aanstekelijke riffs en krachtige vocalen laten ze meteen horen in titeltrack Gone Too Long. Glijdende pedal steel in The Other Side! en speelse spoken words en swingende ritmes in I’ll Take It. In verschillende sfeertjes laten ze al hun energie los! In deze track (en ook in Nobody Else Around en The Boogaa Hoogaa) horen trouwens ook gastartiest Bas Janssen aan de toetsen.
Drums trillen en daveren in het urgent klinkende Shakey Situation. Die urgentie wordt even stilgelegd door het geluid van een overvliegend vliegtuigje. Niet toevallig, want het album werd opgenomen bij Doghouse Sam thuis, waar een vliegveld voor sportvliegtuigen in de buurt is. Tijdens de opname van dit nummer vloog een vliegtuigje over. De drie stopten even met spelen, lieten het vliegtuigje overvliegen en hervatten de track. En dat legden ze zo ook gewoon vast! Onverwachts knappe (vlieg)veldopnames? Check!
Pittige gitaarpickings en een strakke ritmesectie nemen Nobody Else Around op sleeptouw, met rauwe vocalen van Wouter. Time Well Spent is de warme countryballade op de plaat, met de passende melancholie die ook in Low Down Dog opduikt. In het refrein wordt er ritmisch een tandje bijgestoken, de fijne backings zijn van Eefje Wouters.
The Boogaa Hoogaa is dan weer het amusante dansnummer voor zwoel intense, broeierige avondjes. “Get your bottoms up!” Klassieke bluesrock in Good Lookin’ Woman met een fijne rol voor de mondharmonica (die mocht niet ontbreken!), die samen met een ruige bluesharp ook in de dampende afsluiter Stompin’ opduikt.
Met Gone Too Long zet de band zichzelf een trapje hoger en bevestigen ze hun gewaardeerde plek in de Belgische roots-‘n-blues-scene. Het album is digitaal verschenen.