Het Londense duo deary is ontstaan in 2021 uit de gezamenlijke adoratie van Ben Easton en Rebecca “Dottie” Cockram voor de stem van Cocteau Twins/Sun’s Signature zangeres Elizabeth Frazer. Nadat het corona virus langzaamaan wat naar de achtergrond verdween, ging het duo op zoek naar een eigen geluid. Wat begon als een probeersel om de sound van My Bloody Valentine te kopiëren werd uiteindelijk een combinatie van Portishead, Goldfrapp (ten tijde van Felt Mountain) en de eerste platen van Saint Etienne. Pas vorig jaar verscheen hun eerste single Fairground die werd gemasterd door Simon Scott van Slowdive. Het is een prachtig droompop pareltje dat wel dicht aanleunt bij de Cocteau Twins sound maar dan met een eigentijdse toets.
Ook vorig jaar verscheen hun naamloze debuutep waarop alleen maar heel straffe dreampopnummers staan met een shoegaze randje. Een dik jaar later is er de tweede ep waarvoor Simon Scott opnieuw instond voor de mastering en nu ook op een paar nummers te horen is aan de drums. Ook op deze schijf staan weer prachtige, ijzersterke songs van een heel hoog niveau.
De ep opent met het titelnummer. Op een meeslepend tempo krijgen we sprankelende gitaren in combinatie met zware bassen en de zachte, wondermooie stem van Dottie. Tijdens The Moth gaat het tempo iets naar omhoog, het nummer drijft weer op stevige basklanken maar deze keer horen we meerdere lagen gitaar met onder ander een overstuurde shoegaze laag. Toch blijft het nummer ingetogen zonder een bom van een wall of sound. Het prachtige Selene ligt dan weer helemaal in de lijn van Cocteau Twins.
Met The Drift volgt het duo een beetje de weg van Slowdive, het is een toegankelijke dreampop song met subtiele weerhaakjes. Where You Are klinkt als een warme dekentje waarop enkel zweverige soundscapes en een akoestische gitaar Dottie ondersteunen waardoor het een sprookjesachtige pareltje wordt. Het nummer loopt over in de laatste song van deze ep Dream of Me dat zeker niet zou misstaan op Goldfrapps meesterwerk Felt Mountain.
De cd versie bevat nog drie extra liedjes. Een demo versie van het onuitgebrachte Can’t Sleep Tonight dat een dansbare klassieker zou kunnen worden, en dan nog twee akoestische versies van The Moth en Selene waarbij opvalt dat deary ook zonder effecten en soundscapes even indrukwekkend klinkt.
Het is niet verwonderlijk dat Cocteau Twins/Lost Horizons bassist Simon Raymonde en zijn vrouw Abbey het management van deary voor hun rekening nemen. Het duo zou een eigentijdse versie van Cocteau Twins kunnen zijn. Na deze tweede prachtige ep hopen we de band eindelijk eens live aan het werk te kunnen zien in ons land.
