“Luistert en laat u niet afleiden!“ In tijden van onrust, polarisering, onbegrip, een tekort aan empathie, stigmatisering, vooroordelen, onrechtvaardigheid, een wij-zij houding is er de d’Anticlown. D’Anticlown vertelt verhalen als hedendaagse troubadour die de schimmige kanten van onze maatschappij naar het voorplan durft brengen in de vorm van grimmige Nederlandstalige hiphop. Hij laat zich inspireren door wat hem omringt, wat in het oog springt, wat mogelijks door anderen niet gezien of genegeerd wordt. Aan jou, de luisteraar, om er nieuwe inzichten uit te halen.
Bij het beluisteren van Tussen Tand En Tijd staat gelaagdheid centraal, zowel muzikaal als verhalend. Er is niet één visie op de waarheid, wel heel diverse invalshoeken om de realiteit te benaderen. Het is maar welke blik je wil, kan, durft innemen om jouw perceptie van onze realiteit in te kleuren. Die diversiteit aan kleur is ook terug te vinden in de klank.
Het album is opgebouwd rond grooveboxen, beats en hiphop maar is vooral muzikaal onnoemelijk divers en dynamisch. Hierbij verliest d’Anticlown gelukkig nooit de aandacht voor de harmonische samenhang. Trage junglebeats, snuiven IDM, vleugjes breakbeat en drum-’n-bass, hardcore (van de gabbersoort), hiphop, chansonklanken, veel folk, achter elke hoek schuilt er een nieuwe verrassing. Het spel van genres en invloeden bezit wel dezelfde constante. De sfeer is duister, dreigend, bedekt met een waas van tristesse. Of zoals d’Anticlown het zelf benoemt: “Een schaduwwereld waar wordt gestreden tegen de heersende realiteit.”
Ondanks de lof voor de intense dynamiek brengt deze aanpak ook valkuilen met zich mee. In Een Dooie dreigt de intensiteit te verdwijnen door de vele tempo- en genrewissels, al maakt het verhaal van het nummer dit ruimschoots goed. Herinner je je het verhaal nog van Adil, de jongen die stierf na een politieachtervolging waarbij hij met zijn scooter tegen een bestelwagen reed? Het zou ons verbazen mocht d’Anticlown bij het schrijven van Een Dooie hier geen inspiratie in gevonden hebben. Een banale controle die eindigt met een ‘-1’ op het rekest.
De andere verhalen dien je zelf te beluisteren, niet omdat we ze niet kunnen beschrijven, wel omdat wat wij eruit halen, mogelijks niet is wat jij eruit haalt. Tom En Lisa zet nogal melancholisch een spotlight op hoe we uitzichtloos gevangen kunnen zitten in onszelf en onze situatie. Diezelfde food for thought vind je terug in Weet, tongue in cheek nederhop waarbij machisme moet wijken voor inhoud.
d’Anticlown gaat op Tussen Tand En Tijd, (on)bewust, op zoek naar het minder zichtbare. Waar ligt de voedingsbodem voor maatschappelijke breuklijnen? Hoe zijn we verzeild geraakt in een wij-zij verhaal waarin nuance een verketterd woord lijkt? Waar is begrip en empathie gebleven en waarom komen we zo weinig tot herstel? Mensen vervreemden van zichzelf en elkaar, hulpkreten worden niet gehoord omdat we met z’n allen gewoonweg luider roepen. De wijk staat in brand, en dat terwijl we allemaal foto’s nemen om onze sociale zelf te bevredigen terwijl we niet aan het blussen slaan.
“Vertel me je verhalen. Ik heb honger naar kroniek”, deelt hij mee in Honger. Dat is hetgeen wat d’Anticlown op Tussen Tand En Tijd doet: het kietelen en in beweging brengen van onze geest. Hij triggert niet alleen met verhalen, maar levert ook een muzikaal intrigerende plaat af.
