In Liverpool kan je na je geboorte drie dingen doen: je kan wachten tot de mist optrekt, je kan voetballer worden of je kan de muziek in. De vier jongens van Courting kozen voor het laatste want op het voetbalveld waren ze nog te slecht om bij F.C. De Kampioenen te spelen en die mist, altijd die mist…
Goed, ze heten Courting en ze zijn jong en willen dat blijven. Wat maken ze? Hypermelodieuze (wat een woord) punkrock vol pop, waarin het refrein vaak een slogan is, geschreeuwd in de mist langs de krijtlijnen van een voetbalveld. Maar: melodieus. Zoals, lang geleden, The Undertones.
New Last Name is hun tweede lp en single Throw trapt die af: rammeramme. Op zaterdagmiddag op weg naar het voetbal maar eerst naar de pub om er pints met testosteron in plaats van schuim te hijsen. Zie of beluister ook The Vaccines, die hadden en deden dat ook op hun eerste, meer dan een decennium geleden.
Maar er komt een helaas en helaas is altijd een maar: Courting is niet langer het groepje lads die gewoon lol wilden trappen, nee: ze gaan moeilijk doen. Bewijzen dat ze IETS kunnen zonder daarom meteen de nieuwe Yes te worden. Want ze gaan experimenteren en dat is nooit goed nieuws. Er zit namelijk een braaf dansritme in We Look Good Together, onzin als The Hills mag je gewoon vergeten, al komt het weer wat goeder (die vervoeging hoort gewoon te bestaan) in Flex – meer gitaren – en in Babys; een hemelse popsong. Happy Endings is dan weer vintage Courting en opwinding en adrenaline en America is wat het cliché ‘een waardige afsluiter’ noemt.
Conclusie dan maar: de teenage fun van hun eerstelingen deden het, en soms zou een band altijd dezelfde moeten blijven, zie de Ramones. Daar is niet iedereen het over eens, ook hier niet, wat meteen de reden is waarom schrijver dezes in de bezemkast geveegd werd. Kan iemand Deliveroo bellen?
