Het zijn niet hun Nederlandse roots die ze inruilden voor Berlijn, nog hun charmerende blikken waar we voor vallen. Wel hun jarenlange songwriting skills en performance binnen de newwave-/ gothrockscene. Keer op keer, weet cultlegende Clan Of Xymox ons opnieuw vast te grijpen. Met de juiste sound, de juiste woorden, in de juiste, verleidelijke darkwavesfeer.
De band rond Ronny Moorings (het enige oorspronkelijke bandlid nog) heeft al bijna 40 jaar een eigen, uniek geluid, wat je van de meeste bands die al zo lang actief zijn niet kan zeggen.
Het was – na het griezelig weergalmende album Limbo, een verslag van de pandemie en de gevolgen ervan – drie jaar geleden dat de band nieuw werk uitbracht. Met de ep X-Odus, kregen we twee weken geleden al een voorsmaakje van hun nieuwe, 18de studioalbum Exodus. De titeltrack werd daar – naast Suffer, dat niet op het album staat – in de picture gezet met enkele straffe remixen.
Negen tracks doen ze er bovenop, op deze nieuwe plaat. In totaal tien nummers om te koesteren in duisternis, want de exodus dreigt.
“Dansen naar de afgrond (maar we dansen tenminste) in een wereld waar alle hoop verloren lijkt als er weer een kwade tijding van Bijbelse proporties op ons afkomt… En soms is het enige dat ons nog rest, bezwijken voor de muziek”, geeft de band mee.
Proteststemmen, roepend om hulp. Een eenvoudige synthlijn. Zo opent Save Our Souls, dat ijl aanzwelt onder een dreigend koude soundscape, gevuld met warm doch bitter snaarwerk en gedreven drums. “Save our brothers. Save our souls. Save all the others.”
Ritmische toetsen, elektronische bubbels, en doorzwevend oneindige synthlijnen begeleiden de angst en de knappe zanglijn van Ronny in Fear Of The War. Een trage tristesse besluipt ons met een smachtende melodie in beangstigende schoonheid.
De dreiging weerklinkt echter nog sterker in The Afterglow. Donkere drums en hoogmelodieuze synths, floreren in verfijnde duisternis. De donkerste ballade moet I Can See Miles Across wel zijn, dat je als openingsdans voor de exodus zou kunnen ervaren. Macabere romantiek in een nummer gegoten.
Apart drumwerk (binnen het genre) krijgen we in We Are Who We Are. En net dat maakt het voor ons zo aantrekkelijk. Een trage track, vol spanningsbogen in ritmegebruik, wrange details, gitaaraanslagen… onze favoriet!
Het bloed van Christus Blood Of Christ wordt hier met pit vergoten! Een uptempo track, met snijdende synths en grommende elektronische loops. En dan komen we effectief aan de Exodus. Verontrustend vol dreigende onrust, uit zich deze in repetitieve ritmes, psycho-riffs die tegen de synths aanschuren en Moorings die zijn stem onverstoord laat klinken en af en toe dat apocalyptische woord (in ons oor!) komt fluisteren.
Arcanus betekent ‘mysterieus’ en geldt dus eigenlijk voor dit hele album en wellicht ook voor de gehele, veertigjarige carrière van Clan Of Xymox. Een instrumentaal nummer waarin excellente toetsen een dominante leidraad vormen.
Postpunkritmes weerklinken urgent in een weidse electrosoundscape in I Always Feel The Same, waarin Moorings zang broeierig klinkt.
In afsluiter Once Upon A Time horen we iets hoopvols in de lichtgevende synths, hoewel Ronny’s stem diep klinkt. Geen enkel sprookje is vrij van duisternis, en dat is wat ze net zo mooi maakt.
Clan Of Xymox levert met Exodus een zwart bruidsboeket vol treurige requiems over een zieke nieuwe wereld… Tien elegieën, waaronder enkele van de diepste, donkerste nummers die Moorings ooit maakte: “Er is simpelweg geen andere manier om al mijn verdriet, woede en weltschmerz in treurige muziek te laten bloeden. Niet omdat de wereld noodzakelijkerwijs een betere plek zal zijn, maar simpelweg omdat dit voor mij de enige manier is om om te gaan met de brutale waanzin die ook wel bekend staat als het dagelijks leven. Exodus is geen album voor dromers, maar het is ook geen nachtmerrie, ondanks de donkere schaduwen die onder de oppervlakte op de loer liggen. Het is eerder een toegangspoort voor iedereen die deze donkere dagen erkent en toch weigert het volledig op te geven, en de luisteraars aanmoedigt om samen deze nachtelijke slaapliedjes te zingen en te dansen terwijl we nog een vloer of platform hebben om dat te doen. Wij kunnen niets anders doen.”
Weltschmerz gebracht met een tragische elegantie, zoals enkel Clan Of Xymox dat kan.
Momenteel is Clan Of Xymox volop aan het toeren doorheen Amerika en Europa. Daar lijkt voor deze cultband geen eind aan te komen, want voor ons is het nog wel even wachten. Pas op 7 maart 2025 staat er een optreden in België (in De Schakelbox in Waregem) gepland.
Exodus is digitaal, op cd en op vinyl verschenen bij Trisol Records en Metropolis Records.
