Blaudzun… proef de naam en laat papillen trillen wat met zijn echte naam, Johannes Sigmond, niet zal lukken tenzij iemand ‘Cheese’ of ‘Fromage’ of ‘Kaas’ zegt, trillend voor de camera. En ja, hij lijkt een beetje op Paul McCartney toen die met diens groepje op het dak van kantoren speelde, 1969.
Uit Arnhem, waar in 1944 bruggen veroverd dienden te worden. Het ging mis.
Maar mis ging het niet met de Kleine Johannes. Even op de vingers tellen, maar daar komen we niet aan wegens te dom. Het moet zijn zesde zijn, deze Lonely City Exit Wounds.
Blaudzun bouwt bruggen met dit, met de titelsong waarin de galm van John Cale van lang geleden zit. Met Closer, waarin krekels van eeuwige zomers vol Earth and Fire zitten om dan over te gaan naar Jettison, wat valt uit een overvliegend vliegtuig want zo klinkt het.
Save Me neigt wat naar de latere Neil Young en het regent slaggitaren in Real Hero maar men hoort in dit klimaat een haardvuur te respecteren. Wat hij en wij ook doen. Gezellig!
Running to meet the Sundown kon vroege U2 zijn maar oh zo mooi gezongen. “Are we too old to die young?” vraagt hij zich af in Wide Open wat een stampede van neushoorns is met het getrompetter van olifanten in de rug; beschermend. Prachtsong.
Z’n eigen ‘Regentröpfen’ zoekt Blaudzun in Dontfuckitup – zijn tekst, en een goeie. Zoals de tekst van May: “There’s no return to La La Land”, weer met die balsemkeel, zalvend en slaand en een beetje helend. Zijn falset begint daarna, heel lichtjes, op allerlei zenuwen te werken maar dat neemt niet weg (Af! Van mij!) dat EndTimes Kissing in the Daytimer zich laat aanpassen aan het weer, op zoek naar een paraplu en er zijn enkel parasols over.
NY Rio Berlin, afsluiter, heeft dan ook weer dat demonische pianospel van Cale en die jachtige gitaren van Bowie in Berlijn in zich. Ze horen Blaudzun daar te kennen. En wij? In een land van kinderkopjes dat straks zal opengereten worden door wielen? Blaudzun houdt van wielrennen. Sluit hem in jullie harten.
