Het Franse trio Bärlin liet zich inspireren door het Berlijn van 1930 met zijn donkere obscure cabaretten. Dat deden ze met referenties van Wim Wenders, Nick Cave en Tuxedomoon. Ze maken donkere low-rock (of zoals ze het zelf noemen “ghost rock”) met een jazzy randje dat wel wat heeft van Morphine. De nummers worden vooral gedragen door de bas en de drum aangevuld met een klarinet en spooky soundscapes.
State Of Fear is het vierde album van Bärlin en de band gaat gewoon verder waar het vorige album The Dust Of Our Dreams stopte. Net als op de voorgangers staan er weer donkere, sfeervolle tracks op de plaat die wat ruiken naar de eerste soloplaten van Nick Cave door de beklijvende, getormenteerde zang maar ook omdat de songs gitzwart zijn. De klarinet neemt af en toe een hoofdrol op wat voor wat licht zorgt in die duisternis. De ritmesectie legt een gedreven en aanstekelijke grondlaag waarop zanger en klarinettist Clément Barbier zich volledig kan uitleven.
Bärlin levert met deze plaat een origineel geheel af dat je moeilijk met een andere groep kan vergelijken. De band is dan ook moeilijk in een vakje te steken. Ze worden gevraagd om het voorprogramma van postpunkbands te spelen maar ook van avant-garde en postrock artiesten. Dat maakt hen ook zo uniek, hun sound is zo intens en gedreven en past tegelijkertijd overal en nergens tussen of bij.
De vierde Bärlin is opnieuw een heel straffe schijf waarin drama, doom en gloom de plak zwaaien. De songs kruipen traag en diep onder de huid en laten je nooit meer los. Zeker geen voer voor gevoelige zielen, wel voor mensen die graag de duisternis opzoeken.
