Een Nederlands duo liet uit gedwongen isolatie hun muzikale project All Are To Return geboren worden. Na hun eerste single, lieten we onze vragen al even los op F. (bas, drums, gitaar, zang, FXs) en N. (synths, FXs) in een kennismakingsinterview, terwijl we hen nu door onze boxen laten klinken. Hun eerste zelfgetitelde ep is net uit en laat 5 industrial doomtracks horen, met een experimenteel randje, afgemeten brutaliteit en een urgente angst.
All Are To Return geeft aan achtervolgd te worden door het spook van maatschappelijke desintegratie. Er zijn echo’s van sombere politieke filosofieën. Het leven helemaal naakt voor de wreedheid van een staat in angst. En dat hebben N. en F. in hun eigenzinnige geluid gevat.
Een gruizige noisy stilte wordt bij Untrusted wakker gebruld door een ontembare woede, die naast de analoge synthlijn hand in hand paradeert met de doortastende drums. De vocals klinken – als het dan al een stem zou zijn -onmenselijk en sterven samen met de ruwe drumslagen uit. Een intens sterke opener!
De metalen hartslagen worden steeds angstaanjagender. That Which Awaits Us laat onwereldse kreten klinken. Desintegratie wordt bijna tastbaar omgezet in klanken. Klanken die nergens thuis horen, maar die je onmogelijk onberoerd laten. Ze raken. Je kan ze ook bijna aanraken. Als een breekbaar giftige sluier over het leven.
Is het onrustwekkend dat dit genre muziek gemaakt wordt? Absoluut niet… maar wel beangstigend en van theatrale, aanstootgevende schoonheid. Oncomfortabele sounds die in hun rauwheid bijna troostend aanvoelen, omdat iedereen de angst en de kwaadheid voelt en (h)erkent. Bare Life. Het leven gestript, klaar om aan flarden geslagen te worden. Door de trillingen van de gitaar, de nagalmende drumslagen. Of de onverstaanbare, maar overduidelijke menselijke kreet van wanhoop.
De schoonheid van langzaamheid, horen we in The Lie Of Fellow Men met knappe gitaarlijnen en fluisterend geschreeuw, diepdonker gezang en schreeuwend gefluister. Eentje dat onder de huid kruipt en onder onze huid bloeden we allemaal. Hoewel dit duo er misschien net iets meer ervaring mee heeft dan anderen… De track eindigt met een aangehouden verstoord gitaargeluid, waarin laatste kreten opgedrongen worden en er ruwharde slagen klinken.
De agressie in de tracks klinkt op zich best hevig in Bellum Omnium. Opnieuw horen we dezelfde muzikale elementen opduiken, in een spanningslijn gezet en tot een geluidsmuur opgetrokken. Een muur die weergalmt, niet tegen houdt, versterkt… en tot de laatste seconden van dit album stand houdt.
Het gevoel van eenzame woede dat tastbaar wordt in de donkere texturen die de instrumenten neerzetten. De angst die wereldvreemd uitgeschreeuwd wordt als herkenbaar stof tot nadenken. Een ep vol spanning en filmische dystopie. Of… herkenden we dààr nu net iets realistisch in?
De vijf tracks liggen – op The Lie Of Fellow Men – met niet erg veel variatie in eenzelfde sfeer en lijn. Zwaar verteerbaar en iets wat bij de meeste luisteraars wellicht niet meer dan enkele seconden luistertijd krijgt. Maar voor de liefhebbers: een nog onontgonnen diepdonker juweel met een bijzondere lading kracht.
De debuutep van All Are To Return is digitaal beschikbaar en verschijnt in september ook in beperkte oplage op cassette bij het label Tartarus Records.
