In het tijdperk van de stomme film speelden muzikanten in de bioscoopzaal livemuziek bij de beelden die je op het scherm te zien kreeg. Niobe, de tweede ep van jazzcollectief Aki, geeft je het omgekeerde gevoel: wij nemen plaats in het rode pluche en terwijl de groep haar wonderlijke klanken laat horen, mogen we zelf de beelden projecteren op ons netvlies.
De Niobe uit de titel is een vrouw uit de Griekse mythologie die in steen veranderde terwijl haar tranen een rivier vormden. Misschien klinkt de harp in het titelnummer daarom als druppels die zachtjes op de grond vallen en langzaamaan beginnen te stromen. Zo helpen de titels je wel vaker wegdromen. De weemoedige gitaar van Ver neemt je mee naar uitgestrekte grasvlakten. Over Zee laat je als een albatros boven de oceaan glijden, die soms zachtjes rimpelt, dan weer heftig golft.
Als een regisseur die telkens met andere acteurs een film maakt, zocht drumster Anke Verslype de juiste muzikanten om haar composities mee uit te voeren. Elk nummer kreeg pas zijn definitieve vorm bij de repetities of zelfs tijdens de opname. Iedereen improviseert en experimenteert erop los. Soms heb je dan ook een paar luisterbeurten nodig voor de puzzelstukjes op hun plaats vallen. Zo vonden we bij Lang Geleden niet onmiddellijk de passende beelden bij de muziek. Tokyo kan dan weer wat repetitief overkomen, al lijkt het ons perfect te passen bij het gewoel en gezoem en de eeuwige knipperlichten van de grootstad.
Afsluiter Hoog In De Lucht is het meest gepolijste nummer van de ep. De melodie klinkt zo warm en zo kostbaar dat je je afvraagt waarom je ze nooit eerder gehoord hebt. Misschien moet Aki ooit een zangeres zoeken en hier de juiste tekst bij schrijven om er een tijdloos lied van te maken. Nu is dit in elk geval het perfecte nummer op de aftiteling van ons filmisch avontuur.
