Ergens heel vroeg in de jaren ’80 liep ik mijn eerste AC/DC ervaring op. De Australische band had net Bon Scott begraven en Brian Johnson mocht zich voortaan de knobbels op de stembanden schreeuwen. Back In Black was nog maar net uit en wij waren helemaal verkocht. De plaat zou uitgroeien tot één van de bestverkochte albums aller tijden. Vooral omdat het één van de allerbeste platen is aller tijden… Zelden is er in de geschiedenis van de audiocassette één bandje zo vaak afgespeeld als onze versie van dit fenomenale album.
We zijn veertig jaar en tien studioalbums later. Malcolm Young scheurt al een paar jaar rond op de Highway To Hell, zanger Brian Johnson is terug voldoende opgelapt en wíj zien er nauwelijks tien jaar ouder uit. Tijd voor een nieuw (laatste?) album van deze groep krasse zestigers en zeventigers.
Twaalf nummers lang horen we in Power Up vintage AC/DC. Stomende rock-‘n-roll gebouwd op moddervette gitaarriffs en de stem van Johnson die klinkt als Marge Simpson op speed. De tijd dat de band experimenteerde met doedelzakken ligt gelukkig al even achter ons, de tijd dat ze nog een origineel idee hadden ook. Een plaat van AC/DC is dan ook een beetje als een onderbroek van Damart: het ziet er misschien niet erg sexy uit maar het zit wel goed en het houdt je warm op de juiste plaatsen. En dáár gaat het hem tenslotte om.
Neen, dit is niet hun beste album ooit, ja Shot In The Dark lijkt wel heel erg op Rock N Roll Train en neen, de stem van Johnson is er niet beter op geworden. Maar dat kan ons allemaal niet bommen! AC/DC = AC/DC = AC/DC en als ze ooit nog eens naar Belgïe komen, dan kunnen ze op ons rekenen om weer eens een veel te duur betaald ticket te kopen!
