Wie had dát nog verwacht, dat A Certain Ratio nog een plaat zou uitbrengen, laat staan dat we wisten dat deze legendarische band uit Manchester nog bestond… ACR ontstond eind jaren 70, bracht funky dansbare postpunk en maakte ook deel uit van de Factory stal (Joy Division, New Order, The Durutti Comumn, O.M.D…) van Tony wilson. Hun laatste album dateert van 2008, Mind Made Up, en daarna verschenen er diverse verzamelaars.
De nieuwe plaat is opgenomen met de originele leden Jez Kerr (bass en vocals), Martin Moscrop (trompet en gitaar) en Donald Johnson op drums. Het trio werd aangevuld met de ACR live band met Tony Quigley op sax, de in juli overleden Denise Johnson (was ook te horen bij Primal Scream) en Matt Steele (The Brand New Heavies) op keyboards en een lading gastmuzikanten zoals Maria Uzor en Gemma Cullingford (Sink Ya Teeth), Gabe Gurnsey (Factrory Floor), Mike Joyce (The Smiths) en Eric Random (speelde onder meer samen met Nico, Cabaret Voltaire en Pete Shelley van The Buzzcocks).
Nadat de originele leden in hun oudere werk doken om de ACR:BOX compilatie samen te stellen vonden ze ook inspiratie om nieuwe nummers te maken. Het trio kroop de studio in, begon te jammen en toen de groove er terug was, waren ze niet meer te stoppen. Het fijne is dat Kerr, Moscrop en Johnson nu een eigentijds geluid brengen met af en toe een knipoog naar het verleden.
Het album opent met Friends Around Us dat heel psychedelisch begint maar na 4 minuten barsten de funky basklanken open en krijgen we een heel boeiende combinatie. Met Bouncy Bouncy krijgen we meer funk maar dan in de lijn van Parliament en Funkadelic en daar gooien ze nog wat salsaritmes bij. Ook Yo Yo Gi mikt op de dansbenen met aanstekelijke ritmes en buitenaardse geluiden net zoals hun funky Supafreak. Met Always In Love gaat A Certain Ratio de melige pop tour op en zijn ze even het spoor kwijt.
Gelukkig is er daarna Family waar we terug die aanstekelijke groove krijgen gevolgd door het opzwepende Get A Grip. Met Berlin slaan ze de dansbare pop weg in en moeten we vooral denken aan Arsenal, terwijl we in What’s Wrong wat gedateerde 80’s electro horen. Afsluiter Taxi Guy begint met wat zweverige geluiden, zodat we denken dat we een lange outro krijgen maar als we in de helft zijn van het nummer wordt het ineens een salsafeest.
Ook al begint ACR Loco vrij sterk en overtuigend, toch zakt de boel in het midden in en krijgen we daarna flauwe probeersels die het album naar beneden halen. Het is leuk om onze oude helden terug in een nieuw jasje te horen maar de A Certain Ratio 2.0 is helaas niet altijd even straf.
