De eigenzinnige Fransozen die in 69 ofte Soixante-Neuf de dienst uitmaken laten, na een redelijk onbehaaglijke stilte die ruim drie jaar aanhield, opnieuw van zich horen met het album Heroic. Het derde album intussen van de band die ontstaan is uit de assen van Sloy. Een groep uit Béziers die een zekere populariteit had in de nineties, zij het dan vooral binnen de veilige grenzen van la douce France. Ondanks de support van onder meer Steve Albini, die het eerste album produceerde, en een ethousiaste vakpers, brak Sloy nooit echt internationaal door.
Toen Sloy het in 2000 na drie albums voor bekeken hield ging 2/3den van de feestelijke groep, het koppel Armand Gonzalez (vocals/gitaar) – Virginie Peitavi (bass/elektronica), vanaf 2006 zonder de drummer verder onder de naam 69. Met een beduidend minder feestelijke missie in de flightcases. Zo ook op Heroic, negen onheilspellende nummers rijk. In zijn geheel allerminst een gemakkelijk verteerbare brok. Koude mechanische drumpatronen, ontlokt aan een eighties Roland-ritmebox, en schrille klanken die uit een primitieve Moog-synth worden geperst, beheersen het wit-zwarte klankbeeld. Ze vormen het sombere vehikel waarop Gonzalez zijn gang kan gaan met zijn onnavolgbare gitaarspel.
De single Heroic ging het gelijknamige album een half jaar geleden vooraf. De angulaire elektro, een soort (post) cold wave voorzien van de nodige onverwachte wendingen, is exemplarisch voor de rest van de plaat. Enkel de twee laatste nummers, Black Crate en Jeunes Etres breken lichtelijk uit het binaire carcan uit en konden ons alvast het meest bekoren. Voor het overige; de soundtrack bij een film over het leven zoals het is, in een rauwe wereld die keihard de dieperik in sukkelt. Te beluisteren met mate.
