Wie is opgegroeid in de woelige jaren waarin zware gitaren de plak zwaaiden, is ongetwijfeld vertrouwd met ten minste één van de vele golven die de hele metal controverse decennia lang heeft doen oplaaien. Waar de ene groep het metal genre invulde als een eerder theatraal carnaval, waren er bands die het satanistische gedachtengoed en bij uitbreiding het anti-humanisme heel letterlijk namen.
Trek er in deze koude dagen gerust eens op uit voor een picknick en bestudeer, op een lokale ijsschots, wat Peter Beste in zijn fotoboek True Norwegian Metal in 2008 allemaal op de gevoelige plaat vastlegde. Of kijk eens naar de documentaire Until The Light Takes Us (2009) van Aaron Aites en Audrey Ewell, of naar de eerder dit jaar uitgebrachte film Lords of Chaos: The Bloody Rise of the Satanic Metal Underground, waarvoor voormalig Bathory drummer Jonas Åkerlund zich liet inspireren door het gelijknamige cultboek (2003) van Michael Moynihan en Didrik Søderlind.
Hoewel metal in al zijn vormen onvermoeibaar de vertrouwde ingrediënten is blijven herkauwen, werd er na de uiterst brutale Noorse invasie weinig tot niets noemenswaardig meer toegevoegd aan het genre. Wat niet wil zeggen dat er niet verder geëxperimenteerd werd in allerhande donkere krochten, kelders of kerkhoven. In tegendeel zelfs. Kwaliteit komt nu eenmaal altijd bovendrijven. Daarom mogen we de blote voeten van de heren en dame van pakweg Shining, Deafheaven, Hessian, Wiegedood, of het voorlopig nog op non-actief staande Oathbreaker kussen voor de welkome frisse wind dat zij in de zwarte zeilen wisten te blazen. Om de luisteraar terug te katapulteren naar waar het om draait: de voor velen hoog-spirituele muziek, de diepe essentie, gestript van overbodige show elementen.
Er zijn nog tal van voorbeelden, maar net als het welbekende Church of Ra zijn discipelen blijft uitzenden, mag zeker ook het in 2008 gestarte label Consouling Sounds ondertussen als sterkhouder gezien worden voor de betere ambient/doom/metal en eigenlijk nog zoveel meer.
Consouling Sounds draagt namelijk nog de waarden die een platenlabel zou moeten hanteren. Je weet wel: op iets obscuurs botsen, er naar toe gezogen worden, om vervolgens van je sokken geblazen te worden. En zo is het sinds hun oprichting in 2014 exact vergaan met het Gentse Soul Grip. Voor ze het zelf goed beseften, mochten ze zichzelf zien pronken op de catalogus van Consouling Sounds met hun goed onthaalde debuut-ep Avadon. Daarna volgde naar aanleiding van Record Store Day nog een split met VVOVNDS, om nu uiteindelijk uit te pakken met hun debuutalbum Not Ever.
Nu zouden we het kunnen hebben over post-black-metal met hardcore invloeden, maar omdat hokjesdenken nu eenmaal niet zo interessant is, willen we liever focussen op de muziek zelf. Een nieuwe stijl wordt hier niet uitgevonden door het jonge vijftal. Maar net omdat de twee eerste singles Ton Réve en Grand duidelijk lieten voelen dat van beide bovenvermelde genres effectief elementen in hun genen geplant zijn, is het bijna evident dat het er intens aan toe gaat. Het is onduidelijk waarom dat kleine staartje Grav II op de plaat komt zoeken, maar vanaf opener Ton Réve tot de magistrale afsluiter Fiend, spreken we over een graad van uitgepuurde balans die schippert tussen voelbare pijn en verdriet enerzijds, maar emotionele agressie anderzijds die zowel recht naar de keel grijpt, als soms een gewoon hart-tik doet overslaan.
Jazeker, we horen bij momenten een jonge Wolves In The Throne Room weergalmen, maar laat dat nu eerder een compliment zijn, want dit is zeker geen breinloze kopie. De twee singles incluis balt de hele trip doorheen Ailes Noircies, Grav I, Never Leave, maar vooral die killer Fiend die uitgesproken emoties zo krachtig bijeen, dat de repeatknop bijna tekenen van slijtage begint te vertonen. Tegelijkertijd er is echter er ook ruimte gelaten voor weidsheid, openheid en verademing. Al deze factoren samen maken dat Soul Grip misschien wel eens zou kunnen uitbreken als een van de beloftes van het moment.
Extra pluim voor het prachtige fotowerk van Jolien Huyge.
Hun tour in binnenland en omringende landen is bijna afgelopen, maar voor België mag je nog een gitzwarte Sinterklaas verwachten op 3 december in de Brusselse Magasin 4 en ook nog een na-kerstgeschenk in Café Gonzo, in het ondertussen in eigen streek wereldberoemde Ninove.
