Voor deze confrontatie met het verleden, hoewel dat af en toe wel eens deugd kan doen, duiken we in ons eigen land. Athus, een gehucht dat op een boogscheut van Luxemburg ligt, maar één van de meest onderschatte bands uit dit land heeft voortgebracht : Dole.
Momenteel is Wallonië wel hip als we het over fijne Belgische bands hebben, maar in de jaren 80 was dat toch wat anders. Wie uit Brussel kwam (Front 242, Parade Ground of La Muerte) had nog wat geluk, maar wie in het Franstalige landsgedeelte zat mocht het met uitzondering van Jo Lemaire in Vlaanderen helemaal vergeten.
Jammer, vooral omdat er in die tijd een independent was (we hebben het wel degelijk over PIAS) die probeerde om de taalgrens weg te cijferen en zo trachtte om Belgische bands een kans te geven.
Hun eerste ep werd compleet genegeerd, maar op de hoes van hun debuut zat er een stickertje geplakt die bij bepaalde mensen wonderen verrichtte : “produced by Adrian Borland of The Sound”. Wie de plaat in huis heeft, zal wel eerlijk zijn met zichzelf en zeggen dat dit de reden was om The Speed Of Hope uit de winkelrekken te halen. Kan ook moeilijk anders voor een band die geen of nauwelijks airplay kreeg.
“My life is a song for you” zingt Remy Willième op hartverscheurende wijze op opener Slumberland die tevens als 12” uitkwam. Meteen is de toon gezet voor veertig minuten onweerstaanbare melancholische popwave. Jaren 80 dat wel, maar vandaag nog geen greintje gedateerd.
The Dream verscheen eerder (weliswaar in een andere versie) op de Small Town –ep in 1984, die tussen haakjes de derde release op PIAS was! Waarom The Dream geen wereldhit is geworden zijn zo van die raadsels die je jarenlang achtervolgen.
Grote woorden, ze zijn uitgevonden om ze te gebruiken, maar toch is Maybe Tomorrowmisschien wel het meest ontroerende liedje dat je nog nooit hebt gehoord. Het is evenwel nooit te laat tenzij je dood bent, gewoon klikken en verliefd worden…
I Say, we mogen ook wel iets negatief zeggen, is waarschijnlijk de minste van dit debuut dat slechts acht tracks telt. Waarschijnlijk ook simpelweg omdat de anderen van zo’n hoog niveau zijn.
Rumroad gaat wat de funky toer op (bands als A Certain Ratio waren nu eenmaal populair in de 80’s), maar met het hartontroerende A Day zochten de Walen alweer de route van de tristesse op.
Third Man is dan eerder weer wat punky. Omdat één van de beste platen moet afsluiten met het mooiste doen ze dat bij Dole met Satelitte. Aangrijpend is het woord.
Je houdt het misschien niet voor mogelijk, maar Dole treedt nog steeds op, weliswaar meestal als thuismatch in Arlon. Maar je hoeft zo ver niet te rijden, ze staan tevens op W-Festival dit jaar geprogrammeerd. Beslist even kijken, je zou wel eens stapelverliefd kunnen worden.
