Usi Es is het muzikale alter ego van Esther Weemaes. Samen met de hulp van Dijf Sanders en Simon Segers bracht ze onlangs een knappe ep uit. Dreampop met een IJsland-touch. Tijd voor een praatje en ontdek vooral hoe een ruzie met je echtgenoot tot een ep kan leiden!
Dag Esther. Hier de vraag die je honderd keer zal mogen beantwoorden, waar staat die Usi Es voor?
Ik ben bang dat het niet zo’n sexy/catchy antwoord wordt, maar eerder een cultureel gebonden antwoord. Ik heb Indonesische roots: mijn moeder is afkomstig van Ambon, een eiland in de Molukken. Binnen de Molukse cultuur wordt er veel belang gehecht aan beleefdheidsvormen. ‘Usi’ is een titel die je gebruikt voor een oudere vrouw die van dezelfde generatie is als jij. ‘Es’ is gewoon ‘Esther’ in het kort.
Die twee samen: Usi ES!
Is die Usi Es het muzikale alter ego van Esther Weemaes of zit er nog meer achter?
Daar zit verder helemaal niks meer achter. Muziek, dat is alles!
Je hebt het over marshmallows bij een kampvuur en thee drinken in het bos. Het kan niet anders dan dat jij een dagdromer bent, niet?
Betrapt. Blijkbaar was dit een terugkerende opmerking op mijn rapport in de lagere school. “Esther zit steeds maar met haar gedachten in de zevende hemel.”
Ik kan echt genieten van ‘gewoon niks’. Ik heb dat ook echt nodig. Na een autorit moet ik mijn sleutel uit het contact kunnen halen, en gewoon even zitten en staren.
Voor je ep zocht je inspiratie op een eilandje in Finland? In Drongen of Moerbeke-Waas kon dat niet?
Wel, het was eigenlijk niet eens mijn bedoeling om een ep te maken. Het was de laatste dag voor de Paasvakantie. Een collega vertelde me dat ze impulsief een reisje naar Berlijn geboekt had. Ik werd instant jaloers en vroeg me af wanneer ik eigenlijk nog eens iets voor mezelf deed. Ik had eerder al het plan opgevat om een maand kung fu te gaan beoefenen in een boedhistisch klooster. Maar dat plan bleek toch niet zo haalbaar te zijn omwille van verschillende factoren. Toen dacht ik (I kid you not!!) om tot rust te komen in de abdij van Drongen. Dus Drongen was weldegelijk in the running. Maar ik wou toch iets te doen hebben daar, dus dan zou ik al mijn keyboard willen meenemen en lawaai willen maken. Ik wist niet zeker of dat wel geapprecieerd zou worden. Omdat ik geen zin had om aan de abdij te vragen of dat wel mocht, ben ik maar op zoek gegaan naar residenties waar het de bedoeling is dat je muziek maakt terwijl je daar verblijft. Een vriendin stuurde me een site door die vol staat met dat soort van plekken over de hele wereld. Zo ben ik uitgekomen in Hailuoto. Ik kon daar een weekje verblijven in een mooi huis dat beschikte over een éénpersoonsmuziekstudiootje. Het was daar héél rustig én ik kon er lawaai maken. Ideaal.
In Finland is maar 1 nummer van de ep tot stand gekomen, en dat is het nummer Billy Weaver. Bij thuiskomst kreeg ik onder mijn voeten van mijn man omdat hij het een keimooi liedje vond.
De ruzie ging ongeveer zo: brult “Ik kan er écht niet tegen! Je hebt een mooie stem! En je maakt mooie nummers!! En je doet er geen zak mee!! DOE IETS, het maakt me niet uit wat, maar DOE GEWOON IETS!!”
Vervolgens is hij kwaad naar buiten gelopen, en ben ik apart gaan slapen. De volgende dag had ik een deadline voor een ep.
Het zijn drie prachtnummers geworden en een cover van PJ Harvey. Had je daar geen schrik van, ik bedoel…PJ Harvey coveren is niet zonder gevaar, ook al deed je het excellent.
Natuurlijk wel! Vooral toen het verstuurd was voor mastering.Toen kon ik mezelf wel in een ravijn gooien met een weergalmende “WHYYYYYYYY?!” erachteraan. De schoenen van PJ Harvey, die vul je gewoon niet. En muziek van haar coveren moet je ook niet met die intentie doen. Maar zonder PJ Harvey had ik misschien mijn eigen stem niet gevonden.
Terwijl we het toch over sterren hebben, met wie zou jij het liefst samenwerken? Geld speelt voor één keer geen rol.
Hmmm.. ik zou nu een giga-naam kunnen droppen als Björk. Maar ik zou in zo’n situatie toch alleen maar dichtklappen en mezelf door het toilet willen spoelen van miserie. Dan zoek ik het liever dichter bij huis. Geef mij maar de mooie stem van Johannes Verschaeve. Hij zingt licht en krachtig tegelijk met het nodige korreltje erin verwerkt. Daar hou ik wel van. Verder mag er een symphonisch orkest of een Molukse percussiegroep contact met me opnemen. Liefst allebei tegelijk, volgens mij zou dat héél vet klinken.
Je werkte wel samen met Dijf Sanders en Simon Segers. Vrienden of ging je zelf naar hun op zoek?
Ik werkte voor het eerst samen met Dijf in 2012/2013. Ik kende hem wel een beetje omdat ik eens een workshop ‘circuitbending’ bij hem gevolgd had, en omdat ik hem daarna weleens tegenkwam in het Gentse. Uiteindelijk ben ik voor de productie van een ep via iemand anders bij Dijf beland. Die ep is onuitgegeven gebleven, maar er stonden wel 2 nummers op die ik na 6 à 7 jaar toch echt nog de moeite vond: The Bubble en Christian. Daarom besloot ik die nu als bonustracks uit te geven naast het recente Billy Weaver.
Simon kende ik wel een beetje viavia, maar het was Dijf die het idee had om The Bubble van zoveel jaar geleden te herwerken en om Simon daarbij te betrekken. De sound van echte drums/percussie versus geprogrammeerde drums…weet je wel.
Hebben Dijf en Simon muzikale inspraak gehad bij je ep?
Als je iemand inschakelt als producer, dan doe je dat omdat je vertrouwen hebt in wat hij/zij kan toevoegen. Technisch maar ook qua sferen en klankkleur.
Vooral bij The Bubble hoor je Dijfs invloed. De synths in het refrein dragen zijn kenmerkende sound en zorgen ervoor dat het nummer op die plek mooi open bloeit.
En Simon: door een foutje in de agenda’s kon ik niet aanwezig zijn toen de drums opgenomen werden. Ik zat kapot te gaan in de warmte in Zuid-Frankrijk, maar bedacht dat de combinatie Dijf x Simon alleen maar goeds kon teweeg brengen.
Het blijf moeilijk om demo-baby’s los te laten. Ik wil toch nog steeds trouw blijven aan mezelf en aan hoe mijn muziek ontstaan is. Daarom vond ik het ook belangrijk om Billy Weaver onaangeroerd te laten. Het is een stukje pure ‘Usi ES’.
En ik ben blij dat het zonder meer ook kan geapprecieerd worden.
Kunnen we jou ook op het podium zien, en wordt dat dan met een groep?
Tot nu toe ging al mijn aandacht naar de release van de video/ep zélf. Vooral omdat ik de deadline zo strak ingepland had voor mezelf. (De brul “DOE IETS, het maakt me niet uit wat, maar DOE GEWOON IETS!!”, had er zeker iets mee te maken). In een normaal traject zouden er rond een release al een reeks optredens gepland moeten staan. Maar ik moest gewoon even mijn muziek naar buiten brengen alvorens ik verder kon denken. Ik ben blij dat de ep goed onthaald wordt en het geeft me ook de motivatie om een mooie set in elkaar te steken. Daar ben ik nu dus mee bezig en ik hoop in de nabije toekomst enkele podia te kunnen bestijgen. Ik ben momenteel vooral op zoek naar voorprogramma’s zodat ik een ruimer publiek kan laten kennismaken met mijn muziek. Kort, maar krachtig!
Ik zie mezelf nog niet meteen een band leiden. Dat lijkt me een heel gedoe. Laat me nog maar eventjes mijn eigen ding doen. En als de tijd rijp is, dan zou ik héél graag met een steengoeie band achter me op het podium staan. Het lijkt me heerlijk om al mijn aandacht op de zang te vestigen en ondertussen niet te moeten stressen over de juiste toetsen, samples, etc. …
Een ep maken zonder platenfirma is niet zo eenvoudig, al was het maar dat je alles zelf moet doen. Hoe verloopt het tot nu toe?
Omdat ik in mijn uppie de ep uitbreng, heb ik ook geen klankbord om te checken of dit of dat wel een goed idee is. Dat betekent dat mijn man elke stap die ik in mijn hoofd neem, heeft moeten aanhoren. Dit is trouwens nog steeds gaande. Hij heeft dit monster gecreëerd, en nu moet hij er maar mee omgaan.(lacht)
Geen label = geen duidelijk plan met de nodige connecties bij elke stap van dat plan.
Een platenfirma geeft je nog steeds een kwaliteitslabel dat ervoor zorgt dat je muziek hoger op de prioriteitenlijst komt te staan van … vele spelers in het veld.
Mijn grootste angst voor de release was eigenlijk dat mijn nummer(s) online zouden komen, en dat het absoluut niemand zou raken. Ik hoef niet per sé iedereen mee te hebben, gewoon enkele mensen die voelen wat ik bedoel.
Ik hoopte ook heel hard op 1 of 2 goede reviews. Wanneer iemand anders over je muziek schrijft dan jijzelf, heeft het ineens bestaansrecht. Of zo voelt het toch.
Ik ben dus ongelooflijk dankbaar dat muziekwebsites als die van jullie de moeite nemen om kleine onafhankelijke visjes een plaats op jullie platform te bieden naast enkele ervaren haaien.
Geen platenfirma hebben geeft anderzijds ook wel vrijheid. Ik moet niet per sé voldoen aan bepaalde verwachtingen. Niemand zat te wachten op mijn ep. De ep en alles daarrond moet dus vooral voldoen aan wat ik zélf de moeite waard vind.
Daarom denk ik achteraf gezien dat een debuut in eigen beheer best een goed idee is om je eigen identiteit naar buiten te brengen. Van daaruit kan je dan verder bouwen.
Ik heb onderweg ook wel veel geleerd. Het voelt goed om 100% controle te hebben .
Ik merkte dat ik heel wat uit te pluizen had. Elk uit te pluizen dingetje, hoe klein ook, neemt voor mij veel tijd in beslag.
Welke aggregator kies ik om mijn muziek digitaal uit te brengen? Is dat wel de juiste keuze voor mij? Heb ik een barcode nodig? Moet ik ISRC-codes aanvragen? En wat moet ik er dan mee doen? En Sabam? En Instagram, hoe werkt dat eigenlijk? Promotie maken online, hoe moet dat eigenlijk? Ziet mijn perstekst er wel goed uit? Moet dat in een Word-bestand of niet? Enzovoort enzoverder. Het is even vermoeiend als dat het leest.
Ik ben in ieder geval blij dat Poppunt bestaat. Die mannen en vrouwen hebben een heleboel info voor het grijpen én je kan hun gewoon opbellen met je vragen! Superservice eigenlijk.
De volgende stap is dus zorgen dat ik mijn muziek live kan brengen. Dan heb ik tenminste een excuus om een kleine oplage aan échte cd’s en vinyls te laten maken.
Dat betekent dus een booker zoeken, programmatoren en cafés aanschrijven, etc. …
Mezelf verkopen/promoten ligt absoluut niet in mijn aard. Gelukkig heb ik online ‘The Female DIY Musician Tribe’ ontdekt. Ik zag ergens een tekening passeren met de tekst “The stuff you make is good enough.” Het klinkt cheesy, maar het is wel exact wat ik moet horen op dit moment.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Kittens!
Wat is de beste plaat aller tijden en waarom?
Carrie & Lowell van Sufjan Stevens. Die plaat klinkt vederlicht, al behandelt het niet de lichtste onderwerpen. Het is een plaat waar ik altijd naar terugkom. Het voelt als thuiskomen. Het is troostend als ik droevig ben, het brengt me tot rust als ik gestresseerd ben, het doet mijn wolkje hoger opstijgen als ik vrolijk ben.
Carrie & Lowell kan je opzetten als luisterplaat om helemaal in op te gaan, maar ook als achtergrondmuziek als er vrienden over de vloer komen.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je doen?
Hmm…eerst gingen mijn gedachten richting leuk manvolk. Want ik vind die vraag toch een beetje die kant op wijzen. Maar toen bedacht ik dat ik ergens tijdens die 8 uur toch minstens 1 scheet zou moeten laten en dat het dan duidelijk zou zijn dat het van mij zou komen. Na 8 uur in een lift met zo’n raar verluchtingssysteem krijg je ook nog eens een onwaarschijnlijk droge b…mond. Met alle gevolgen vandien.
Dus laat het leuk manvolk maar ver verwijderd van die lift. Geef maar gewoon iemand die ik nog nooit gezien heb, en die ik achteraf ook nooit meer hoef te zien. Iemand waarmee ik zo min mogelijk hoef te communiceren. Een knikje van ‘we begrijpen elkaar’, is voldoende. Een kat, ik zou het niet erg vinden om 8 uur in een lift te zitten met een kat.
Het laatste woord is aan jou, Esther
Hmmm.. ik heb het gevoel dat ik al veel te veel gezegd heb. Even een samenvatting dan maar: optredens/booker gezocht. (lacht)
