Voor The Guru Guru aan zet kwam in de Gentse Centrale mocht Deathstar MacGyver de zaal alvast opwarmen. De jongeman, gekleed in boxershort en Hawaïhemd, oogde op het eerste zicht nogal eenzaam en timide maar dat bleek al snel slechts schijn. Na 1 nummer op het podium sprong hij zonder schroom het publiek in om zijn ludieke boodschap dicht bij de mensen te brengen. Vergezeld van het plastic hoofd van een paspop dartelde hij door het geamuseerde publiek. De mensen die wat meer achteraan de zaal post gevat hadden om wat de kat uit de boom te kijken, waren er aan voor de moeite. Deathstar MacGyver zocht interactie en eiste aandacht op, wat meermaals hilarische taferelen opleverde. Leuke poppy, dansbare muziek gebracht door een pure entertainer, de Belgische Andy Kaufman. Een leuke, luchtige opwarmer voor het serieuze werk dat er aankwam.
Aanleiding van deze fijne muziekavond was de voorstelling van Point Fingers, het 2e album van de Limburgse noisepunkband The Guru Guru. Het vijftal werd in Gent opgewacht door een redelijk gevulde Kelderzaal. Het jonge publiek had duidelijk zin in een feestje, elektriciteit hing in de lucht. Als intro werd de zaal gehuld in volledige duisternis terwijl zenuwachtig, aanzwellend ruis door de boxen gestuurd werd. Plotsklaps huppelden de bandleden op het podium en wapenden zich met hun instrumenten om Gent blitzkrieggewijs te veroveren. Skidoo, Up The Walls en Swimming Pools zetten de toon en lieten meteen horen dat ook de band zin had in een stevig feestje! Frontman en zanger Tom Adriaenssens ging met maniakale overgave de confrontatie met het publiek aan, het publiek lustte er pap van. De ogen van deze doorgedraaide, spastische performer kunnen zelfs de meters dikke muren van de Kelderzaal met gemak doorboren, zijn epileptische dansmoves hitste de gemoederen nog meer op. Koren op de molen van het publiek dat zich gewillig liet meeslepen in de geniale, muzikale waanzin.
Nadat de band de eerste keer het Gentse publiek aansprak om de nieuwe plaat te promoten, werd het gaspedaal nog wat dieper ingedrukt met Ex-Alexander en Chramer, beide te horen op Point Fingers. De reactie van het publiek liet geen twijfel mogelijk, dit werd gesmaakt. Ook visueel want naast de beklijvende performance van de uitzinnige zanger, zorgden ook de andere bandleden voor het nodige kijkspektakel.
Speciale vermelding voor het lichtblauw, doorzichtige drumstel dat dwars op het podium stond en de bassist met haarband die zo uit een Jane Fonda-aerobics video uit de jaren 80 was weggelopen. Na het magistrale Poverbrigade nam de band een eerste keer afscheid van het publiek, dat de band ter stond terug riep. Daarop wandelde Tom Adriaenssens het podium terug op met een ukelele en bracht het intieme nummer And I’m Singing Aren’t I waarbij een heel andere, rustige kant van deze man te bewonderen viel.
De korte adempauze zorgde haast voor een waar kampvuurmoment maar het smeulend vuurtje werd snel overgoten met een vat kerosine en de muzikale steekvlam van Lissabon zette de laatste keer de zaal in lichterlaaie. Tot slot werd het publiek nog uitgenodigd om een beetje te dansen op het podium, de jonge fans gingen er gretig op in. Wat een fijne muziekavond was dit! En als de cd-stand van de band langer open is dan de bar, weet je het wel. Gent is fan!
