De jaren zestig heb ik wegens privé-omstandigheden (ik ontwikkelde mezelf van embryo tot foetus of andersom, kan ook) niet bewust meegemaakt. Maar later kocht ik platen en beleefde postuum het ongebreidelde optimisme van die tijd: er groeiden bloemen tussen plaveisels en handelsreizigers misten niet langer treinen. Iedereen had een mooie ‘pree’ en er moet elke dag een regenboog te zien zijn geweest. Al was het maar in dromen. Dat mocht nog. En er is er ons weer eentje ontvallen: Judith Durham (1943-dit jaar). Zangeres van The Seekers, een wonderlijk popgroepje uit Australië die soms donker werden in The Carnaval is Over maar bovenal lichtvoetig opbloeiende bloemen uit plaveisels ontwijkend. Deze song maakt mij instant gelukkig en geloof me, dat is een prestatie.
En ja, zie hierboven of kijk naar beneden en knoop veters. Zoals Nick Cave die van deze dodenmars een cover maakte op zijn Kicking Against the Pricks. Uit 1986 maar dan waren The Seekers al lang andere dingen aan het zoeken. Afbetalingen en hypotheken en hoe die af te betalen. Want veel hielden ze er niet aan over, zoals niemand, van iets.
Het feestje is nu voorbij, al blijven er altijd aan de flipperkast staan en ze drinken er tegen beter weten in nog eentje maar het is voorbij, nu. Maar ze -Judith Durham – zong wel dat ze van je zou houden tot ze doodging. Ze is doodgegaan.
