Nee hoor, het houdt niet op en waarom zou het ook? Zij die graag meedoen met wat anderen die meedoen van hen verwachten – de mens is een kuddedier, wachtend op de slachting – houden blijkbaar nooit op maar Margriet Eshuijs dus wel.
Ja! De Hollanders beheersten alles! Toch begin de jaren zeventig, toen de Belgische televisie avondvullende programma’s bedacht met als onderwerp de neergang van het Tsjechish-Slovaakse absurdistische theater. Dus werd hier te lande over de grens gekeken met behulp van antennes om tv te ontvangen want kabel was er niet en nu ook niet meer, zo blijkt. Help!
Op de Nederlandse tv viel er namelijk wel eens een blote tiet te zien, werden er vragen gesteld die er toe deden door mensen die er toe deden en hadden ze muziekprogramma’s terwijl hier in de jaren zeventig voornamelijk de jaren stillekens werden heruitgezonden.
Er kwam evenwel muziek binnen, hier, van daar. Zoals van Lucifer, een Nederlandse band die mee golfde op de golven van de zeezenders, piraten, letterlijk. Achter de piano en de toetsen nam Margriet Eshuijs plaats en achter de drumvellen Hennie Huisman die jullie kennen – ja hoor, jullie keken ook – van De Soundmixshow. Hun House For Sale, uit 1975, is nu nog een merkteken op de huid van hen die het meemaken, een einde aan wat ooit was.
Na Lucifer ging Eshuijs solo, won haar solo’s ook, maar echt aansluiting met het peloton kreeg ze niet meer. Er reden anderen aan kop. Doe Maar, zeg maar, en een hele generatie van bandjes die ook nutteloos stierven in de loopgraven van wat de muziekindustrie heet. Maar goed, zij heette en was Margriet Eshuijs.
