“Daylight come and we wanna go home”… We moeten dit schrijven. Het moet. Nee, Harry Belafonte was niet zomaar een zanger. Nee, hij was een voorvechter van de burgerrechtenbeweging. Vriend van Martin Luther King. En in zijn calypsosongs liet hij mister tallyman zijn bananen tellen. Hij zong mooie liedjes. Je kan er zeker – als je even je best doet – eentje meezingen.
Maar, nog eens, hij was veel meer dan enkel een zanger. Een icoon, al gebruiken we dat woord hier niet al te vaak. (Je moet het voorleggen aan de hoofdredactie en ze zijn streng hier)
Het is 1968 en Amerika is nog zo racistisch als wat. Belafonte en de Britse zangeres Petula Clark zingen een duet in een Amerikaanse tv-show. Zij, blank, raakt zijn arm aan. Zijn ARM! De racistische reacties waren niet min. Een blanke vrouw mocht gewoon niet, nooit of te nimmer, de arm van een zwarte man aanraken.
Harry Belafonte: ook al vind je wat hij zong melig gezeik, dan nog. Hij verdient jouw respect. Hij deed iets. Hij betekende iets. Dat is aan weinigen gegeven.
