Zelf zal ik een jaar of dertien, veertien geweest zijn. Levend en groeiend in en op het Oost-Vlaamse platteland. Bomen ruisten er geruisloos. Er viel niet veel te beleven maar in Nederland, hierboven dus, kregen ze een nieuwe versie van de Beatlemania te verwerken.
Dit gaat over Doe Maar, en hun zanger en frontman is dood. Henny Vrienten.
Die een kind van de jaren zestig was, lange haren had en pretsigaretten. Vrijheid blijheid en Doe Maar.
Want die groep ontstond in 1978 en te midden van de punk al gingen ze reggae en dub spelen zoals – de Noordzee over – The Clash dat ook deed.
En toch duurde het nog vier jaar alvorens ze ook hier landelijk bekend werden. Met Doris Day, een ode aan vroeger, want er was toen ook al geen bal op tv.
En toen barstte de hel los, hierboven. In fluo-kleuren, groen en roze. Want ze hadden heel goed naar de hoes van Never Mind The Bollocks gekeken. En daar, hierboven, gingen meisjes groen en roze dragen. Begonnen te gillen tijdens concerten. Vielen flauw telkens Ernst Jansz met zijn vingers op de toetsen songs als Pa of De Bom of Nederwiet inzette.
En dan begon het Vrienten te dagen: hij was dertiger en zijn publiek bestond uit meisjes die zowel in fluo als zonder zijn dochter konden zijn. Kreeg een appel naar zijn kop op Pinkpop.
En later werd hij producer, zoals later iedereen producer wordt. Van Hé Hé van Jan De Wilde, om maar iets te noemen.
Vaarwel Henny Vrienten. You served.
