De tweejaarlijkse Humo’s Rock Rally gaat al mee sinds 1978. Het was één van de favoriete muzikale wedstrijden van Luc Devos die er graag kwam luisteren naar het nieuwe opkomende talent. Gorki, Noordkaap, Novastar, The Van Jets, Goose, Stake, Compact Disk Dummies, Whispering Sons zijn maar enkele van de winnaars. Wie hun opvolgers worden, komen we te weten tijdens de halve finale op 26 april in de AB. Wij gingen ons oor te luister leggen bij de preselectie in Het Depot te Leuven die in de capabele handen is van presentatrice Sofie Engelen.
HUGS OF THE SKY
De Leuvenaars van Hugs Of The Sky mogen de spits afbijten met hun psychedelische fuzz. Met All Them Vampyres krijgen we een rustige laidback start dat na een tweetal minuten opbouwt naar een hoogtepunt met een knappe gitaarsolo en verrassende synthbliepjes die voor een kosmische vibe zorgen. Een steengoede song die op plaat echt vet klinkt maar live niet helemaal dezelfde kracht heeft. Ook het tweede en derde nummer stellen lichtjes teleur. De frontman is eerder flegmatiek, haalt vanavond de hoge noten niet echt en klinkt niet altijd toonvast . Jammer want in de lagere tonen horen we wel een krachtige ietwat rauwe stem en klinkt het stukken beter. Er gebeurt weinig op het podium en we missen wat ‘bandgevoel’. Nochtans beschikt het zestal over enkele goede songs alleen is er aan het live brengen ervan nog wat werk.
ROSELIEN
Roselien Tobbax is niet aan haar proefstuk toe. In 2015 nam ze al eerder deel aan de Rock Rally met haar eigenzinnige blend van jazz soul, r&b en een snuifje electro en Lefto is fan. Vanavond staat ze alleen gewapend met een elektrische gitaar op het podium. Met het downtempo van Shine zet ze haar set sober maar bekoorlijk in en etaleert onmiddellijk wat een getalenteerde gitariste en zangeres ze is. De Leuvense beschikt over een krachtige, veelzijdige jazzstem die ons wat aan Lisa Stansfield doet denken en die de zaal probleemloos vult . Toch missen we dat snuifje electro dat op de plaat het nummer juist wat extra kleur geeft en het van eentonigheid redt. Het tempo wordt wat opgedreven in The Code dat een frisse, funky melodie heeft en bakken potentieel maar komt live niet helemaal tot z’n recht enkel met gitaar. Ook het laatste nummer, een breakup-song gaat wat verloren in het geroezemoes en verliest onze aandacht. Nochtans klopt het plaatje: Roselien heeft de looks, de présence, sterke liedjes en een dijk van een stem. Op plaat bulkt deze talentvolle singersongwriter van de internationale allure. Moest ze vanavond hier met een band gestaan hebben, het zou een heel andere set en beleving geweest zijn.
THE FATBIRDS
De muziek van het vijfkoppige Fatbirds kunnen we het best omschrijven als psychedelische droompop verweven met zigeunermuziek. Frontvrouw Sarah is ontwapenend schattig als ze vraagt of al het licht aan mag zodat ze iedereen kan zien en geniet duidelijk van het zicht. Het zigeunerfolk geïnspireerde Leaving tonight etaleert het lieflijke en tegelijk sterke stemgeluid van Sarah met een meer dan geslaagde samenzang in het refrein met de gitarist. Onweerstaanbaar is het gevoel dat in ons opkomt. Het doet ons qua sound ook wat denken aan Vaya Con Dios. Voor Little Cameleon wisselt de frontvrouw haar gitaar voor een piano. Ze dragen het lied op aan een vriend met psychische problemen en willen de problematiek uit de taboesfeer halen. Niet echt origineel maar de sterke drumlijn en breekbare pianoklanken zijn dat dan weer wel. Van song nummer drie I Will Be There onthouden we vooral de mooie gitaarlijn en betoverende samenzang. The Fatbirds hebben vanavond een degelijke set neergezet. Misschien niet direct iets voor de finale van de Rock Rally maar gewoon mooie luistermuziek om van na te genieten.
R-MIND
Armin Mola een 20-jarige acteur/songwriter/rapper-MC serveert hip hop met scherpzinnige teksten op heerlijke soulvolle, funky en poppy beats met dj Septastic achter de draaitafel. Knappe uit het leven gegrepen-nederlandstalige rap in Ik Geef Niet Op. Onze schouders wiegen vanzelf mee op deze onweerstaanbare groove à la Poldoore. Dan schakelt de hij over naar het Engels met een reggeaton-beat in Cash dat eerst wat minder lijkt tot er plots wordt overgeschakeld naar een coole Dr. Dré-achtige tune en het een soort protestnummer wordt waarin de rapper de besparingen in de cultuursector van Jambon hekelt. Hij benadrukt het belang van muziek, van cultuur dat mensen samenbrengt. Het publiek is het er duidelijk mee eens en zichtbaar en enthousiast aan het genieten. Derde song Ocean heeft gewoon een supervette, aanstekelijke beat, perfect om onze heupen op los te schudden. Hierop blijven stilstaan is onmogelijk. Hip hop op een supervette beat op een eighties soul- en funkbedje. Er heerst een ongedwongen sfeer en het eerste feestje is een feit! Wij zijn alvast fan van deze ongekunstelde, sympathieke hiphopper.
ARRANDT
Met z’n zevenen staan ze op het podium met hun instrumenten gaan van drums en synthesizer tot viool en cello. De Leuvense band Arrandt speelt hier vanavond hun eerste optreden samen in deze bezetting. Benieuwd wat dat oplevert. Leuk weetje: moeder en dochter zitten samen in deze band. Hannah aan de microfoon en mama Caroline op cello. Ze hebben een voorkeur voor melancholische popdeuntjes naar eigen zeggen. Wij hoorden vooral rijke, goed uitgewerkte composities, straffe muzikanten en dan ook nog eens een opmerkelijke zangeres. Het eerste nummer (de titel moeten we jullie spijtig genoeg schuldig blijven) creëert een betoverende sfeer. De intense, expressieve zang van Sarah met die emotionele knik in haar stem en het muziekdoos-melodie slepen je mee in een emotionele rollercoaster. Een benauwend gevoel dat aan je ribben blijft kleven. Het volgende nummer Bluebird wordt opnieuw een breekbare, beklijvende performance. Een uitzonderlijk staaltje songwriting met een mooie rol voor alle instrumenten. De cello en viool zijn er niet alleen voor de show maar bieden echt wel een meerwaarde en zorgen voor dat extra tikkeltje dramatiek. Prachtig! Deze getalenteerde muzikanten speelden een sterke, ontroerende set vol mooie, sfeervolle nummers. Een streling voor het oor en wat ons betreft één van de kanshebbers voor de finale.
SELL ME YOUR COAT
Sell Me Your Coat (SMYC voor de vrienden) de vierkoppige rockband uit Grimbergen hebben als grote voorbeeld Weezer en klinken als Blink182 en Green Day. Hun naam hebben ze van de Bowie-song Sell Me A Coat. De garagerockers vliegen er met het eerste nummer onmiddellijk stevig in. Een stoomtrein vol gitaargeweld dat als muziek in onze oren klinkt. Tijdens de bindtekst klinkt de frontman al redelijk hees, als dat maar goed komt. De tweede song Indoctrination ligt in het verlengde van hun idolen Weezer. Een catchy popmelodie met een grungeachtig gitaargeluid à la Pixies. De zang is wat twijfelachtig maar wat hij mist aan vocale capaciteit maakt leadzanger Toby meer dan goed aan podiumpresence. Daarna volgt een cover van Bring Me The Horizons Drown. We kunnen alleen maar hopen dat dit live beter klinkt dan het origineel. En Ja hoor we worden aangenaam verrast. Deze iets rustigere versie is er boenk op. Het lijkt wel of de zanger nog ergens een reservestem had liggen. We zijn onder de indruk van de kracht in de vibrerende weemoedige zanglijn. Deze vier jongens zijn een echte rockband en stáán er gewoon. Het publiek lijkt het ook te kunnen smaken. Wat ons betreft mogen ze gerust door naar de volgende ronde.
SHE BAD
Rock Vonk-winnaar van 2017 she bad zorgde ook vanavond weer voor een stomende pletwals met de muzikale furie van Brutus en High Hi en de gekwelde dan weer rauwe stem van Björk. Er zijn duidelijk veel fans van she bad in de zaal. Dit is een band die eens je ze live gezien hebt een verslavend effect heeft. Een dynamische frontvrouw, strakke, allesverzwelgende songs en live een tropische cycloon die je onverbiddellijk meesleurt. De zangeres hees en rauw schreeuwend ‘keep comparing myself’ vergezelt van apocalyptische gitaren. Het publiek joelt uitzinnig. Als de derde track ingezet wordt met een hypnotiserende, etherische gitaarintro met een heerlijke overload aan reverb gevolgd door muzikaal bombast en een theatrale Lindy die zich volledig smijt: is het voor ons overduidelijk: she bad is good en verdient zonder meer die felbegeerde plek in de finale. Wij zijn fan mocht u het nog niet gemerkt hebben en we zijn niet alleen, het publiek smeekt om meer. I rest my case.
DYCE
De muzikale boeg wordt opnieuw omgegooid richting hip hop met de Leuvense rapper Dyce bijgestaan door zijn VJ. We zagen de rapper al eerder aan het werk in de voorrondes van Sound Track met zijn Urban en Hip Hop gemixt met reggaeton en trap. Dennis stelt zichzelf kort voor en verwijst naar zijn vroegere deelname aan de Rock Rally met het collectief Rewind. Vanavond staat hij hier solo en wil hij blijkbaar bewijzen dat hij niet meer die zestienjarige knul van vier jaar geleden is. Jammer genoeg doet hij dat in het Engels? Ja we weten het wel imago. Maar toch… Ook vanavond krijgen we een tot in de puntjes uitgewerkte show met een hoog entertainment-gehalte. Weldoordachte en professioneel afgewerkte tracks met Orientaalse en Latin-vibes die op het podium er nog wat strakke moves bijkrijgen. Muzikaal valt er niks op aan te merken. Alles klinkt bijna perfect en net als vorige keer is dat is nu net probleem. Het voelt te gerepeteerd aan zeker als we vergelijken met het eerdere optreden van R-Mind die natureller, eerlijker en hartelijker overkwam. Wat ons vooral blijblijft, en niet persé in positieve zin, is zijn mededeling: ‘I have some rules: when I say something, I want you all to listen to me. ..’ zo werkt het voor ons niet echt. Dyce doet ongetwijfeld heel hard zijn best maar zoals eerder gezegd heeft dat op ons hierdoor het omgekeerde effect. Less is in sommige gevallen more. Wat ons betreft is dit zo’n geval.
MILPOOL
Ook Milpool nam al eerder deel aan deze wedstrijd met name in 2016. De jongens uit het rurale Lede houden het midden tussen zweverige indierock en sfeervolle shoegaze. Daar zijn wij wel voor te vinden. Wat ons opvalt vanaf het eerste nummer is de overdaad aan echo op de zang waardoor dit de neiging heeft om zagerig over te komen. Muzikaal is dit niet echt slecht maar het geheel oogt en klinkt iets te eentonig en saai. Het ligt misschien aan het latere uur maar de jongens lijken er tegen hun zin te staan en we zien weinig respons in het publiek. Het optreden kan ook onze aandacht niet echt vasthouden. We zijn niet alleen want we zien een hele hoop mensen richting foyer vertrekken. We willen ook niet te negatief klinken want zooo slecht was deze set nu ook weer niet, wel nog wat werkpunten, maar er is zeker nog groeipotentieel.
NEW TRASH
De laatste, de jongste (17, 18 en 19) en ook de luidste. Opzwepende bas, scheurende gitaren en explosieve drums. Meer moet dat niet zijn. Het trio heeft er duidelijk zin in. Jongens die plezier hebben op het podium brengt een glimlach op ons gezicht. En daar is ie dan de eerste moshpit, een kleintje maar toch…De jongens houden er vaart in en de zanger lost moeiteloos de verwachtingen in. Ondanks het late uur klapt het publiek uit zichzelf mee. New Trash is een bende sympathieke jonge muzikanten in het kielzog van hedendaagse punkrockers zoals Green day en dichter bij huis Equal Ediots en Sons. Niet echt vernieuwend maar gewoon goeie, no-nonse (punk)rock niet meer niet minder.
Aan een pronostiek gaan we ons niet wagen. Wel aan een top 3 van onze favorieten: 1. she bad 2. Sell Me Your Coat 3. Arrandt. Benieuwd of we deze bands terugzien in de halve finales. We houden jullie op de hoogte!
