Brussel. Eind 2020. Wim Lankriet houdt zich muzikaal al enkele maanden schuil achter de naam Euphemia Rise, waarmee hij in september zijn debuutsingle Farewell To Greatness uitbracht. Zijn eerdere duistere rockproject Syrenomelia ligt stil ondertussen. Met Euphemia Rise wil hij alternatieve rock van hoge kwaliteit brengen, vermengd met invloeden van atmosferische en psychedelische muziek, gekruid met donkere en tot nadenken stemmende teksten.
Die beschrijving lijkt ook de sound en sfeer van Pink Floyd te benaderen. Niet zo verbazingwekkend dus, dat Lankriet aan de slag ging met de Pink Floyd-track Cirrus Minor. Het nummer dat door Roger Waters geschreven werd, verscheen in 1969 op het album Soundtrack From The Film More en later ook op het compilatie-album Relics. De track klonk in originele uitvoering al behoorlijk hallucinant en ongebruikelijk, met enkel zang, een elektronisch Farisa-orgel en vogelgeluiden. Een bijzonder weetje is dat de vogelgeluiden in kwestie slechts van een enkele nachtegaal kwamen, waarvan in 1961 het zang opgenomen werd, en die voor deze track uit de geluidsbibliotheek van EMI kwam gevlogen.
Hoewel het origineel al een bepaalde gelaten, bevreemdende somberheid bezat, versterkt Euphemia Rise dit met een donker randje. Met frêle piano, gitaargetokkel en sobere vocalen is dit een knappe bewerking van de track, die naast een vleugje extra duisternis ook iets elektronisch magisch meekreeg. Een nummer dat je zinsbegoochelend doet wegdromen, zónder vogels, om duizend mijl maanlicht later te ontwaken…
Lankriet schenkt steeds erg veel aandacht aan het visuele plaatje dat zijn auditieve werk vergezelt en voorzag ook hier alweer een bijzonder mooie videoclip bij.
Cirrus Minor is (gratis) digitaal verkrijgbaar via Bandcamp.
(Her)lees hier ons review van de debuutsingle Farewell To Greatness en ontdek meer over Euphemia Rise.
