We gebruiken niet graag clichés, zeker niet als de band in kwestie er net geen gebruik van maakt! Maar het moet worden gezegd, hoe meer we Dvkes aan het werk zien, des te lekker het lijkt te lopen. Dat is natuurlijk ook wel ergens normaal omdat de songs goed ingespeeld raken, toch komt dit voornamelijk omdat het viertal zeer goed het evenwicht heeft gevonden tussen meefluitbare indiepop en psychedelische krautrock zonder dat het ontoegankelijk wordt.
Dvkes is zo’n band die een glimlach op je gezicht tovert. Net zoals een maandje geleden in Gent, mocht Dvkes ook in Brugge het voorprogramma van Zimmerman zijn. En jawel net zoals in de concertzaal van de Vooruit verzocht Joos ook deze keer het publiek om dichter te komen.
Bang zijn hoeft niet, het enige wat kan gebeuren is dat Joos over je voeten struikelt als hij tijdens The Boy Who Cries Wolf van het podium springt. Nog hoger zijn de kansen van verslaafdheid, want songs als Mockingbird of Untie Your Hands krijg je niet zo maar uit je hoofd! Niet dat dit moet. Als we toch moeten klagen, daarvoor zijn we nu eenmaal Belgen, mocht de set best wat langer, maar dat is nu eenmaal het kruis dat boven het hoofd van iedere support act hangt.
Zimmerman, ook niet bepaald een onbekende op onze pagina’s. Samen met toetsenist Senne Guns, drummer Laurens Billiet en eigenlijk ook een beetje Noémie Wolfs, het muzikale project van Simon Casiers. Soms een beetje te veel omschreven als een hobbyproject, want Zimmerman is zo veel meer dan het bandje van de Balthazar-bassist.
Dat hoor je in de songs, maar ook op de manier waarop het wordt gebracht, want de glunderende blik van Simon na afloop verraadt dat hij apetrots op zijn composities is en de respons van het publiek daarop, en dat mag! Laat je ook niet te veel misleiden door de naam (Zimmerman is Dylans echte naam). Wellicht staan alle platen van nonkel Bob in Simons collectie, maar Zimmerman is niet alweer zo’n poging van iemand die denkt folk te hebben heruitgevonden.
Neen, Zimmerman staat voor venijnige indiepop waarvan een mensenhart week wordt. Luister naar Hard To Pretend en merk hoe hard het is om niet de tranen over je wangen te laten vloeien. Menselijke emoties verpakt in bijtende songs. Hoewel Simon het netjes houdt, hoor je ook een verbetenheid. We hebben echt niet kunnen tellen hoeveel keer het fuck-woord in zijn teksten voorkomt, maar het was tamelijk veel, wel een middelvinger in de vorm van songs die je hart doorboren.
I Don’t Want It That Bad (die titel alleen!), Liar of Someday Maybe…allemaal stuk voor stuk songs die je raken. En wat opvalt is dat Zimmerman een band is! Zelfs Noémie Wolfs hoort daar een beetje bij. Simon lacht als hij haar als special guest aankondigt, no surprises om het in Radiohead-taal te zeggen, iedere Zimmerman-fan weet dat ze het podium bestijgt eens You Won My Heart aan de beurt is.
Zimmerman overtuigde nog maar eens in Brugge. Je was er niet? Ga dan naar Opwijk (21 april) en Kortrijk (8 juni) en word nog eens verliefd, het is toch lente!
