De 2019-editie van de Gentse Feesten mag er één zijn van extremen. 48 uur geleden kreunde Gent onder de verschroeiende hitte van meer dan 40 graden waardoor heel wat mensen een plek zochten achter de rolluiken, en ook zaterdag was er geen overeenkomst gesloten met de weergoden. De aanhoudende gietende regen zorgde ervoor dat heel wat openluchtoptredens een aangelegenheid werden voor dappere zielen die gewapend met poncho of regenscherm de regendruppels wilden trotseren. Waaronder ook jullie favoriete muziekblog.
Het weer kan je wel voorspellen, maar je hebt het nooit in de hand. Reeds van in de vroege middag zagen de Boomtown-organisatoren met Kapitein Winokio hoe het festival letterlijk weggespoeld werd, en daar kon een affiche met toppers als Vito, Lagüna of Faces On TV maar weinig aan veranderen.
Weer of geen weer, de feesten gaan door. De eerste band die op het Sint-Jakobsplein mocht aantreden was Reena Riot, en in haar thuisstad is dat altijd wat speciaal. Veel vrienden en kennissen waren dan ook aanwezig op de eerste rijen. Mensen die er echt wilden bijzijn en niet goed naar het weerbericht hadden gekeken (of voor wie het geen moer uitmaakte), getuige alleen maar gewapend zijn met een vuilniszak tegen de druilregen. Het waren eerder weersomstandigheden om aan een open haard te zitten met een dekentje rondom je, maar Naomi tartte de weergoden met wederom een prachtige outfit die net voldoende alles verhulde en tegelijk de erotische sfeer van haar album doortrok. Sfeer creëren met intense muziek is niet gemakkelijk op klaarlichte dag en ondanks dit onaangename weer slaagde Reena Riot er nummer na nummer in om ons bij ons nekvel vast te stekken. Naomi toonde zich alweer als de maîtresse d’orchestre die haar mannen snel en kordaat in het gelid hield. Spelen in Gent riep herinneringen op aan haar overleden dierbaren die er 6 jaar geleden op de Gentse Feesten wel nog bij waren. Aan hen werd een super intens Mountains opgedragen. Vanaf dan was de regen helemaal vergeten en slaagde Reena Riot er zelfs in om de sfeer van een hitsige warme dag op te roepen met een betoverende Waiting. Het optreden voelde aan als een groepshug. Om het met de woorden van de Gentse Zangstone te zeggen: “Ja, mijn suikerloetse zijde gij.”
Vijf bezielde jonkies namen met Lustrous het Kinky Star-podium in. En ze brachten een al even verwoede, jonge fanbasis mee, elk van hen knap getooid in een bandshirt. Laat ons onszelf al iets ‘meer opgegroeid’ noemen, wanneer we met een glimlach tussen al dat enthousiasme aansluiten. Postpunknostalgie ruimt tegenwoordig echt plaats voor een nieuwe generatie. Zowel bij fans als muzikanten. Het is meteen duidelijk dat Lustrous ook niet ‘teert’ op de eightiessound. Erg gevarieerde nummers kregen we te horen: van songs die ons toch nog eens met de ogen naar de grond gericht, heupwiegend laten meedeinen tot met meer punk besmette tracks; van emotioneel rakende tot grimmige, van nijdige vocals voorziene nummers. Met twee gitaristen, waarvan eentje een 8-string bespeelt, klinkt het gitaarwerk best indrukwekkend: knap melodisch en pretty distorted wisselen mekaar af. Een dofdonkere bas en drums die strak klinken. We krijgen enkele nieuwe nummers te horen, die op de setlist prijken wat ons uitkijkend doet vermoeden dat een debuutalbum er aan zit te komen. Daarnaast kregen we ook de vier nummers van hun ep Spiral Art te horen, waarvan het donkerste Disassociation een ijzersterke afsluiter was.
Bijzonder weinig volk op de Kouter bij de start van het optreden van Faces On TV. Niet moeilijk, het was al een hele namiddag oude wijven aan het regenen dat het geen naam had. Jasper Maekelberg en zijn gevolg gingen van start voor een 200-tal licht verkleumde zielen die van de passage van de jonge popgod niets wilden missen. Na een kwartiertje hield de regen het gelukkig voor bekeken en druppelde het festivalterrein stilaan vol. Faces On TV bracht in de vochtige kilte een strak georkestreerde, hyperprofessionele show – geen halve fout gehoord – waar we weinig warm van werden. De binnenkomer mocht er wezen maar het uitbundig gesticuleren en een redelijk overspannen rookmachine konden niet maskeren dat het afgemeten optreden bij momenten de spankracht kreeg van een natgeregende gazet. Een redelijk uitzinnig Love/Dead kon nog enigzins de meubelen redden, maar liet ons ook achter met de bedenking of zoveel talent zich zo afgeborsteld-voorspelbaar moet aandienen. Het is maar een bedenking.
Net als vorig jaar hadden de Equal Idiots de Charlatan uitgekozen als try-out voor de komende festivals. Vorig jaar was dat vanwege Rock Herk, nu dus Pukkelpop. Het optreden van vorig jaar was een beestig optreden en we waren dus ontzettend benieuwd of Thibault Christiaensen en Pieter Bruurs dit konden evenaren. De show was ook dit jaar in één wip uitverkocht. Nochtans hebben ze sedert vorig jaar niet bijster veel gedaan. Thibault wist ons te vertellen dat dit de eerste show was sedert oktober. Maar het mag duidelijk zijn dat het publiek hun lang niet vergeten is, want heel veel liedjes werden van het begin tot het einde meegebruld. Ook hadden de fans onthouden dat er al eens stevig gemosht kan worden. Bij Toothpaste Jacky ging het er zo stevig aan toe dat een enthousiasteling in volle vaart in het drumstel van Pieter werd gekatapulteerd. Een gescheurde lip en wat bloed was het resultaat. Thibault reageerde er met de nodige humor op : “Wel niet interessant als ge vanavond wou gaan muilen”. Er stonden wat nieuw songs op de set o.a. ééntje over de 16e leeftijd waarbij je in België al mag beginnen drinken, iets wat een aantal op de eerste rij al duidelijk gedaan hadden. Het ging zelfs zo ver dat één gast deskundig (maar kordaat) aan de deur werd gezet. De overige aanwezigen gingen ondertussen compleet uit hun dak op de tonen van Put My Head In The Ground. Het weze duidelijk! Thibault en Pieter zijn er alleen maar op vooruit gegaan en klaar staan om de mainstage van Pukkelpop in te pakken.
De Spiegeltent op het Baudeloopark was de perfecte locatie voor de heren van Slumberland die met hun in hout gekaderde installaties van (non)-instrumenten als breinaalden en ander zelfgemaakte slagwerk-gerikketik het podium in namen. Jochem Baelus (ex-Echo Beatty) en zijn twee drummers Alfredo Bravo (Flying Horseman) en Frederik Meulyzer (Stray Dogs) zetten een noisy postpunk-/krautrocksound neer die heel eigen aan de band is. Elektronica en experimenteel gitaarwerk dat grungy, soms zelfs psychedelisch klonk, werden gedragen door sterk aanwezige slagwerk dat zowel voor de repetitieve trance-ervaring zorgde als voor de vrije, onbeteugelde sound. De vocals van Jochem Baelus leken de ene keer oeverloos, gewoon als een van de instrumenten op te gaan in het geluid, de andere keer het voortouw nemend. Naarmate de set vorderde klonk de band steeds pittiger en steviger. Dit trio gaf ons vanavond alle redenen om er volgende keer gewoon opnieuw bij te zijn!
Terug naar de Vlasmarkt voor de Kinky Star. Knarsen is het geluid van tanden die over mekaar schuren. Met een goed gehoor kon je het mogelijk horen bij de menigte die op het terras stonden toen de Nederlanders van KNARS het podium van de Kinky Star bestegen. Wat een feestje was ons dat! Eerlijk? Op basis van de plaat From The Madness die vorig jaar verscheen hadden we niet anders verwacht. Ze brengen een waanzinnige mix van ska, reggae, dance, postpunk,breakbeat en andere invloeden waar we niet onmiddellijk kunnen opkomen. De nummers beginnen vaak rustig met een bezwerende reggae-vibe maar breken dan open in onweerstaanbare beats. Afwisselend scandeert Martijn Holslag opruiende teksten of zingt Isaac McCluskey (net ontsnapt uit de gevangenis). De trombone en de trompet geven het totaal een extra feestpunch. Ondanks de beperkte dansvloed was er voldoende plek om met zijn allen op de grond te gaan zitten en op en neer te springen of de moshpit te splitten en dan lijf aan lijf tegen mekaar op te springen. Er gingen zelfs een aantal mensen crowdsurfend over het plafond. Live stonden ze op het kleine podium van de Kinky Star met maar liefst 7 man én materiaal. In België is het nog maar de tweede keer dat ze te zien waren , maar daar gaan er zeker nog een hele reeks bij komen, want dit is muziek die zelfs de stijfste harken aan het dansen krijgt.
II Dead Boys volgde dan. Ze openden met hun debuutsingle Evangelised, dat meteen de chaotische, verscheurende sfeer weergeeft waarvoor dit duo met hun ijzersterke sounds staat. Dansbare noise die soms zo overweldigend is dat je lichaam tijdens het dansen gewoon stil valt. Omdat je het ritme niet meer vat, het trillen van de bassen door je lijf de bovenhand nemen op al de rest of je in de ban geraakt van de vocals of doordringend, verontrustende blikken. De heren leiden ons energiek door hun setlist met o.a. Gold In Light, Haarpppp, Be Is Are, Snowboat en Schneider. Met Dominitrix brachten ze ons alvast volledig in vervoering. Alsof David Bowie in bed belandde met The Prodigy voor een doodernstige, levenslustige vrijpartij! Het laatste nummer United stierf uit met een Bach-deuntje dat het publiek nog even aan het dansen hield, terwijl de II Dead Boys het podium leeg en ons met goesting in nog meer achter lieten. Terug de straat op (of het bed in), want een paar uur later staat de laatste dag van de Gentse Feesten 2019 in het gelid!
Nel Mertens/Wout Meganck/Wouter De Sutter/Didier Becu
