21 juli. Vooralsnog de dag dat de Belgische tricolore naar omhoog wordt gehesen, maar ook de derde dag van de Gentse Feesten. Een avond die qua opkomst rustig begon, maar toen het vuurwerk losbarstte was het drummen aan de biertent om 25 centileter lichaamsvocht te kunnen bemachtigen. Niet dat we veel van het lichtspektakel hebben gezien, want daar was de show van The Germans net iets te enigmatisch voor het trommelvlies.
We keerden even terug naar de locatie van dag 1, de dag waarop rockmuziek met hoofdletters geschreven werd. Kloothommel, met de heerlijk provocerende groepsnaam, deed gisteren haar ding in de Spiegeltent op dag 3 van de muzikale Gentse Feesten. In het woordenboek vind je dit hierover terug: Een kloothommel is iemand die zich vervelend gedraagt. Een nare vent, een klootzak. Wat zich op het podium afspeelde werd echter heel enthousiast onthaald. Denk aan lo-fi indierock met verfijnde verwijzingen naar zowel Pavement als The Velvet Underground en voeg daar de stem van een jongende rockende Neil Young aan toe. Songs die dromerig uitpakken, maar plots een opzwepende schwung krijgen en zelfs heuse poppy meezingers behoren tot de mogelijkheden als je de kloothommels een kans gunt. En doe dat maar, wij werden er alvast vrolijk van. Hoed af ook voor de zangers wiens t-shirt perfect verdween in de kleur van de tent. Ge moet er maar op komen.
‘Don’t mention the Germans.’ Wel, wij gaan ze nu wel vermelden en zelfs met de eerbiedwaardige superlatieven die deze geweldige Gentse band al lang verdient. The Germans bewezen gisteravond laat op het groot podium van Sint-Jacobs (Walter De Buckplein) dat ze de meest opwindende liveband zijn die op een Gentse Feestenpodium te bewonderen viel. Een set van The Germans kenmerkt zich door een traag meanderende opbouw met psychedelische soundscapes en onverstaanbare teksten, een schimmig decor dat een zenuwachtig schuifelende menigte (vol huis overigens) doet hunkeren naar meer. En of we meer kregen. De sound ontpopt zich op grandioze wijze tot een amalgaan van Afrikaanse percussie, synthesizerdrones en ronkende bassen om zich te ontplooien tot een onvervalste rave waar menig Tomorrowlandpodium zich stuk op bijt. Fine White C alright! En ja, Jakob Ampe heeft niet de looks van Robbie Williams, maar het is die zatte nonkel die op elk familiefeest de boel in gang krijgt en dat is wat The Germans doen. Ze schrijven hun eigen soundtrack voor een nog te verschijnen David Lynch-film en zorgden er tegelijk voor dat nadien alleen nog werd gelachen met de bindteksten van Sarah Vandeursen. The Germans staan live als een huis en bleven ook in openlucht op een groot podium moeiteloos overeind. Faut le faire!
A Split-Second dan maar. Sarah Vandeursen van Kenji Minogue die de bands mocht aankondigen riep tot vijf keer luidskeels toe of er nood was aan een band die een genre speelt dat uitgestorven was. Het moge duidelijk zijn, voor de organisatie was het plaatsen van een EBM-act niet meer dan een grap om volk te lokken. Frontman Marc Ickx lapte dit vierkantig aan zijn laars en zijn missie was overduidelijk: tonen dat de band wel een plaats op dit podium verdient. Maar A Split-Second blijft een zaak van houden van of het omgekeerde. Overacting en het uitpersen van de rock ’n roll-clichés staat overduidelijk in het eerste hoofstuk van hun handboek met fluo aangeduid. Voor een band als A Split-Second staat de klok nog steeds afgesteld op 1987, monotone beats die er ooit mede voor hebben gezorgd dat er zoiets als new beat ontstond. De fans op het plein trokken daar zich geen reet van aan, voor hun was het duidelijk dat ze zin hadden in een trip naar het verleden. Nostalgie is de handrem op de creativiteit, en dus gingen wij de richting van de toekomst uit: Le Prince Harry.
Kinky Star zit nooit om een statement verlegen. Vrijdag nog onderstreepten de meisjes van Girls go BOOM dat de eerste rijen voor het podium voor hun waren. Een felbesproken thema dat misschien fout klinkt, maar het is nog fouter dat heel wat mannelijke concertgangers het normaal vinden om de vrouw die voor hun staat ongegeneerd in de kont te knijpen of de artieste in spe als een object zien. Just think about it…. En wat ze met die nationale feestdag deden in de Kinky Star? Alleen maar Waalse bands op het programma zetten…
Vier Waalse bands (Bayacomputer, het fel besproken Milk TV, de gekheid van run SOFA en Le Prince Harry) hadden de opdracht om op de Vlasmarkt te bewijzen dat de muzikale haan prima kraaien kan! Toen we buiten gingen en net niet verzopen in de zweetparels hield een concertganger ons tegen met de allesomvattende woorden: “Wat was dat jong. Nog nooit van gehoord, maar zo goed jong!” Luminous Dash lezen was misschien net iets te arrogant gesteld, met je muzikale neus over de taalgrens piepen niet meer dan logica.
Twee gitaren, massa’s beat en een oorverdovende drumcomputer. Van Carter USM tot Suicide. Niets nieuws onder de zon, daar niet van, maar wat Cul d’ACIER en Swiff Ball van Le Prince Harry op het piepkleine podium deden was ongezien. Niemand in het muziekcafé die eraan dacht dat hij door de warmte en de botsende lijven wel eens in zwijm zou kunnen vallen, maar de muziek van het Luikse duo zorgden ervoor dat de adrenaline overuren klopte. De twee waren overduidelijk in hun sas dat ze de Gentse concertgangers naar bed konden sturen met in hun gedachte de naam van Le Prince Harry. Eens buiten hoorden we Funkin’ For Jamaica van Tom Browne, sommigen zullen het nooit leren…
Hans Vermeulen/Didier Becu