“We hebben een zaal vol gekregen. Kennen jullie echt allemaal WWWater?” glunderde Charlotte Adigéry. We veronderstellen van wel. Er is natuurlijk wel een heel klein beetje de rol van het thuisvoordeel, maar op zo wat iedere muzieksite (waaronder wij natuurlijk) wordt het project van de gewezen achtergrondzangeres van Arsenal gezien als één van de acts die het zal maken. Geloof ons, dat zal gebeuren, en we denken zelfs heel gauw. Tot op heden nog niets fysieks uitgebracht, maar door keihard werken (lees overal optreden) is WWWater eigenlijk al een begrip geworden. Een vrouw naar ons hart…
De zelfzekerheid van Charlotte stond in schril contrast met de gespannen zenuwen van Jonas Steurs die Gent liet kennis maken met de wereld van Yusuf. Je zou voor minder trillen. Samen met Florian Buysschaert, Vik Hardy van Gyseghem en Clémence Clarysse stond hij voor het eerst op het podium. “Ik hoop dat jullie dat niet merken”, grapte Jonas. Natuurlijk deden we dat, maar we merkten tevens de kwaliteit van hun indietronica op.
Yusuf is een band die twijfelt tussen de pop van Warhola en de eigenzinnigheid van pakweg The Notwist. Rustgevend, zelfs met strijkers. Dansbaar, maar vooral luistermuziek. De vier weten van zichzelf ook wel dat er nog heel wat werk aan de winkel is voor het podiumwerk, maar met een goede sound op zak wordt dat niet meer dan een kwestie van tijd.
Wie geen tijd heeft, of gewoonweg weinig zin heeft om veel woorden te lezen, het concert van WWWater kan gemakshalve tot één woord gereduceerd worden: kippenvel! Een beetje verwacht, zeker na de explosie die ze op Dour toonden, maar eigenlijk hadden we het in ons binnenste alleen maar gehoopt dat de drie tot zo’n niveau zouden komen.
Het is bijna een ritueel geworden dat Charlotte haar optreden met Presence begint. Een gesproken tekst die je tot bezinning dwingt, een reflectie naar jezelf. Woorden die natrillen en dat nog meer doen eens Steve Slingeneyer zijn eerste mokerslagen op zijn drums toedient. Langzaam aan komen de eerste synthgeluiden van Boris Zeebroek binnendrijven. Onmiddellijk zet het trio Bon Dieu in. Een lied van dankbaarheid en ondertussen heeft iedereen het al lang door dat dit een verdomd goed concert zou worden.
Charlotte klonk meer zelfzeker dan ooit. “Een moment voor mind pictures” glimlachte ze met haar lieve Gentse accent toen ze zag dat dit publiek uit haar hand zou eten. Alles was perfect. Haar stem, maar ook het drumwerk dat zeer dicht in de buurt van technisch perfect kwam (als het dat al niet was) en de synths die zowel de dansbare als de doomy kant van WWWater lieten zien.
Een band met zo’n uniek geluid dat we moeite hebben om het te omschrijven. We hadden het eerder al over Massive Attack of over R ’n B met een punkattitude, maar hoe meer we deze drie aan het werk zien des te meer dat we beseffen dat WWWater gewoon WWWater is. Een band met een eigen gezicht, en wat voor één.
Iedereen verslikt zich wel eens in zijn eigen woorden, wij ook, maar op het einde van het jaar zullen we ongetwijfeld blijven zeggen dat dit het beste optreden van het jaar was….
Foto’s: Bjorn Comhaire
