Jimmy Wouters. In het verleden de drummer van The Hickey Underworld, een band die tot op heden nog door velen gemist wordt. Omdat stilstaan bij het verleden je geen zier vooruit helpt, gaan we voor de toekomst en die heet voor Jimmy Wolf Sheriff. De band bracht net op Gazer Tapes de tamelijk briljante ep It’s A Place Of Death & Decay uit, en dus het ideale tijdstip voor een babbel met Jimmy.
Wolf Sheriff. De naam klinkt zo Amerikaans terwijl de sound dat net niet is. Leg dat maar eens uit.
Mocht er een concept achter zitten dan zou ik het kunnen uitleggen. Ik werk graag gevoelsmatig en als er iets klopt dan is dat zo. Het boeit me niet altijd om te weten waarom. Sommige zaken zijn nu eenmaal wat ze zijn. Er zit dus zeker niet iets doordacht achter. Het is wat het is.
De band is vrij nieuw, maar ieder van jullie heeft een verleden of een heden bij een andere band. Hoe zijn jullie bij elkaar gekomen?
Bert en Stef kende ik al langer maar ik had ze al een hele tijd niet meer gezien. Vooral omdat ik niet graag onder de mensen kom. Toen het tijd was voor mij om een band te zoeken, raadde mijn goede vriend Fried het wondermiddel “Facebook” aan. Ik ben toen met tegenzin geplooid maar een paar maanden later zaten Bert, Stef en ik wel in een repetitiekot. De zoektocht naar een zanger/gitarist heeft even geduurd totdat dezelfde vriend Fried me vertelde over een Limburger die was komen busken bij een kampvuur. Een paar maanden later zat Pi mee in de band. Wij zijn dus bij elkaar geraakt dankzij Fried. Hij blijkt dan toch een soort van Simon Cowell te zijn.
Je kan gerust stellen dat er diverse invloeden aanwezig zijn in jullie muziek, bestaat er zoiets als een Wolf Sheriff-geluid?
Naar mijn gevoel is dat er nu zeker niet. Als band komen we nog maar net om de hoek kijken. Er is veel ruimte voor progressie en dat is iets dat enkel kan komen door veel en lang samen te spelen. Als je een geluid zou kunnen omschrijven als “zoekend” dan is het dat. Anders stel je me die vraag nog eens over 7 jaar?
Ik merk vooral het streven naar een perfecte song, ik zou het zelfs perfecte pop plachten te noemen.
Het streven naar de perfect song is mogelijks ietwat té utopisch. Voor mij moet een nummer gewoon werken, er moet een “klik” inzitten en het beeld dat ik mijn hoofd heb, moet er in zekere zin uit. Deels is het zeker een streven omdat ik het ambachtelijk probeer aan te pakken. Anderzijds denk ik niet té veel na. Klikt het, dan zijn we er. Handen af. Maar ja, ik blijf wel een sucker voor goeie pop…
Jullie kruisten als vanzelfsprekend de weg van Gazer Tapes. Kwamen jullie zelf naar Dries toe of vice versa?
Ik denk dat we elkaar zowat gelijktijdig hebben gevonden ofzo? Ik weet dat ik het had gevraagd om op de compilatie Gazer #3 te mogen staan. Dat was dan praktisch niet mogelijk. Een aantal berichten later hadden we al afgesproken in Antwerpen en nu ligt er een tape. Voilà.
Voor velen blijft het natuurlijk maar een taperelease, of speelt dat voor jullie geen rol?
Dat speelt voor mij absoluut geen rol dat het “maar” een tape is. Wie bepaalt die level van coolness eigenlijk? Ik ben al oprecht blij dat er interesse is en simpelweg dankbaar. Plus de cassette die er ligt, vind ik zelf een mooi product. Het leven is al ingewikkeld genoeg. We gaan ons daar niet druk in maken.
Jullie ep draagt de titel It’s A Place Of Death And Decay. Een opbeurende titel moet ik zeggen!
Ik heb, zoals vele mensen, een zwart boekje waarin ik zaken noteer. Vaak komen die dingen uit boeken, een film, gesprekken, enzovoort. Ik hoor iets en dan noteer ik dat naarstig in dat boekje. Woorden en zinnen die ik later dan gebruik als aanzet voor teksten. “It’s a place of death and decay” was zo’n notitie. Uit die notitie kwam dan een nummer voort die mee op de ep staat. Een titel voor de ep had ik nog niet maar toen het artwork binnenkwam van Elsie Vande Kelp leek me dat wel te kloppen. Het is zoals altijd weinig denkwerk en zeer gevoelsmatig. Voor mij klopt het zo. Opbeurend of niet.
De weltschmerz als ik het zo mag noemen hoor je ook wel in de melancholieke shoegazegeluidjes, niet?
Weltschmerz moest ik even opzoeken en ik las “het verwoordt het gevoel van diepe droefheid en als pijnlijk ervaren melancholie ten gevolge van verdriet, ontstaan door de onvolmaaktheid van de wereld.” Dus ja. Dat is het wel voor mij. Maar ik ben zelf niet zo’n shoegazer helaas. Eén van de weinige genres waar ik niet direct een affiniteit mee heb (naast reggae en jazz).
Hoe ziet Wolf Sheriff zichzelf in het Belgische muzieklandschap?
Zoals andere mensen er ons in zien. We hebben daar zelf weinig in te bepalen. Maar we gaan hard werken om ergens te geraken en dankbaar zijn voor elke kans.
Het Belgische muzieklandschap is rijker dan ooit, maar het is ook meer DIY dan ooit geworden. Merken jullie dat en hoe gaan jullie daarmee om?
Ik weet eigenlijk niet of het meer of minder DIY is geworden. Dat zal in ieders beleving anders liggen. Ik denk wel dat er veel meer mogelijkheden liggen om het DIY aan te pakken met sociale media, simpele laptops waarmee je video’s en muziek kan maken, tutorials over opnametechnieken, enzovoort. Al die dingen zijn super. Ik heb nu wel het gevoel dat ik nagenoeg alles in handen heb. Anderzijds vraagt dit wel een onophoudelijke drive om alles onder controle te hebben of te houden. Pretty fucking exhausting.
Als ik jullie muziek hoor dan hoor ik een band met ambities. Klopt dat?
Dat hangt wat af van wat je definieert als “ambitie”. Persoonlijk heb ik allang geen ambities meer om ooit voltijds als “muzikant” door het leven te gaan of alleen maar grote festivals te doen. Naast The Hickey Underworld ben ik ook altijd blijven werken als maatschappelijk werker en dat doe ik nu nog altijd met evenveel passie. Shit komt daarmee ook wel in perspectief. Ik kan u verzekeren dat de discussie over welke time-slot je nu kan spelen op Pukkelpop niet uitmaakt als iemand u opbelt omdat hij/zij op straat is beland met zijn/haar kinderen. Dus mijn ambitie op dat vlak is gewoon heel persoonlijk. Ik wil als songschrijver kunnen groeien en blijven bijleren over synths of home-recording of whatever. Ik wil verschillende richtingen kunnen uitgaan. Ik wil muziek blijven maken en uitbrengen. Ik wil blijven optreden. En het liefst van allemaal buiten de kantooruren en als de kinderen in bed liggen.
Jullie hebben net de releaseshow in Antwerpen achter de rug. Hoe verliep dat en ik veronderstel dat dit niet meer is dan de start van?
Ik hoop het inderdaad dat het een start is van iets groots! Het voelt wel zo aan en dat is fijn. De reacties achteraf waren positief, het was gezellig dus voilà. Geslaagde avond.
Pavement of The Beatles?
Pfff… als ik moet kiezen? Pavement? Morgen zeg ik mogelijks iets anders hoor.
Wat maakt jou intens gelukkig?
In alle eerlijkheid? Pizza. Niks te fancy. Een verse margherita met liefde gemaakt.
Wat is de beste plaat aller tijden en waarom?
Smerige vraag en ik doe mijn best om er maar eentje te noemen… Als het gaat over “de beste” dan denk ik vooral, net zoals bij vrienden, aan die platen die me gevormd hebben. Niet diegene die ik perse dagelijks vast heb of wekelijks naar luister. In dat geval gaat de trechter zich al vernauwen naar begin jaren ‘90 hardcore. En dan denk ik maar, wederom gevoelsmatig, aan 1 ding: It’s Me God van Breach. Bam. Morgen zeg ik sowieso iets anders.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur samen mee in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Met mijn vrouw. We zouden dan een nestje maken in de hoek van de lift, er samen in kruipen en eindelijk genieten van een beetje rust. Al de rest boeit me oprecht geen kak.
