19 oktober was voor heel wat Whispering Sons-fans een magische datum, want eindelijk was hij er: het debuutalbum. Op de postpunkband werd een loodzware druk gelegd, want met de Rock Rally-titel op zak en de vele concerten die aantoonden dat de vijf alsmaar beter (en anders) werden, moest Image een briljante plaat worden. Minder dan dat wilde niemand…
Hoe goed hun tape Endless Party ook blijft, tonen ze op Image een heel ander gezicht: meer lagen, meer volwassen, minder kijken naar de voorbeelden, ruimte laten aan ieder instrument en bizar genoeg is het op de koop toe nog donkerder dan voorheen.
Dat de band tegenwoordig in De Afrekening bivakkeert of dat ze erin slagen om de AB uit te verkopen hebben ze louter aan zichzelf te danken. Het lijkt een contradictie: maar Whispering Sons heeft het gemaakt zonder ook maar een duimbreed te moeten toegeven. Door diverse omstandigheden werd het één van de meest intense shows die de band tot nu toe speelde, zo hevig dat zelfs de meest trouwe fans met stomverbaasd de Brusselse zaal verlieten.
Niet dat hokjesdenken moet, maar als er nu toch één postpunkband is die het verdiende om voor de Whispering Sons te mogen openen dan was het de Gentse Public Psyche wel. De band is al meer dan zeven jaar bezig (weliswaar een
hele tijd als Rape Blossoms) en als we het mogen zeggen : ze blijven één van de meest ondergewaardeerde bands van dit land.
Ondanks drie topplaten onder de arm was zanger David Defrenne apetrots en zichtbaar aangedaan dat ze mochten openen voor de fluisterende zoontjes. Een dag ervoor stond het viertal nog op het prestigieuze Left of The Dial in Rotterdam en in Brussel hadden ze een halfuurtje om het publiek ervan te overtuigen dat ze één van Vlaanderen’s best bewaarde geheimen zijn.
Het enthousiasme van het publiek sprak voor zich dat ze in hun opzet zijn geslaagd. De bedwelmende postpunk dat af en toe een halte houdt aan een Krautrock-afdeling werd in de AB met luid applaus ontvangen. Moest Can ooit een postpunkplaat hebben gemaakt dan klonk het als Public Psyche.
Intrigerende synthgeluiden, Eno-achtige percussies en een lo-fi geluid dat aan Joy Division herinnert zonder dat het er ook maar één seconde op lijkt. Mocht u tijdens het lezen van dit artikel niet weten wat u moet kiezen voor uw Spotify-lijst, klik dan gerust Public Psyche in, hoewel we niet verantwoordelijk willen zijn voor eventuele verslaving.
Fenne Kuppens verscheen in een wit pak, een kleur dat haaks staat op de duisternis die de muziek uitstraalt. Net zoals de plaat begon ook het concert met Stalemate. “Madness manifests itself though I feel alive for an instant”. Het was onze eerste kennismaking met de demonen van Fenne die er in Brussel bijna letterlijk werden uitgespuwd. De blonde frontvrouw schoof van links naar rechts, het podium was van haar. Het waren geen zenuwen, het leek eerder alsof paranoïa de meester van het schouwspel werd. Een gedachte die nog meer onderstreept werd tijdens Got A Light toen Fenne de zin “How Are You Feeling? Good” er tot vijfmaal toe bijna uitbraakte. De gezichtsuitdrukking op het gezicht van Kuppens zegde meer dan genoeg. Angstaanjagend goed…
Een krachtig Alone volgde. “They move so slowly when they’re not afraid” de slagzin die we al weken meeneuriën. Na vier nummers uit Image kregen we met White Noiseeen eerste terugblik naar het verleden. Een bitsig nummer met strakke gitaarstoten van gitarist Kobe Lijnen en bassist Tuur Vandenborne. De sombere baritonstem van Fenne Kuppens mag dan wel het strafste zijn dat we ooit in dit land hebben gehoord, Whispering Sons is in de eerste plaats een hechte groep. Vijf mensen die perfect op elkaar ingespeeld zijn. Ook Performance haalt nog de set, logisch ook, want het sluit perfect aan bij de sombere sfeer die het debuut uitademt en een ideale aanloop voor Skin. Neen, we were not wasting time…
Hoe meer je naar Image luistert, hoe meer je beseft dat de band een plaat gemaakt heeft die voorbestemd is om je vriend te worden. Racing yourself to the point of no return als het ware. Net zoals dat op plaat het geval is, klinken de synths van Sander Hermans nog meer huiveringwekkend dan voorheen net als de drums van Sander Pelsmaekers die nu ze niet langer alleen maar louter elektronisch zijn, nog strakker klinken.
No Time, het ronduit sublieme Fragments en Hollow werden gespeeld alsof het al jaren in hun vingers zit. Routine uit het hart. Hoewel Wall op groot applaus onthaald werd, en het ook de track is waarop de band zich eens op een andere manier kan uitleven, is het de minste song van de hele set. De reden moet je niet ver zoeken: deze band heeft nu eenmaal de lat voor zichzelf ontzettend hoog gelegd.
Songs zoals Waste of Dense bijvoorbeeld, de twee songs die werden gespeeld voor afsluiter Insights. De song die perfect het Whispering Sons-gevoel samenvat: een soundtrack van angst en hoop, muziek die de zalf is voor wondes. Het enige verschil met vroeger is dat we niet langer meer kunnen schrijven dat dit hun beste nummer is, dat is No Image. Een song die al een tijdje in hun set zit, maar tijdens de opnames
van Image, een heel ander leven kreeg. Kobe aan de piano, minimale ijzingwekkende synthgeluiden van Sander en natuurlijk die stem van Fenne die je 24 uur in je hoofd wil. Sander en Tuur zijn in de coulissen verdwenen, om daarna in het midden voor de ontploffing ervan te zorgen.
I won’t accept except my own ideas, it’s a perversity, Whispering Sons is de beste groep van dit moment…
Foto’s (c) Karim hamid
