Soms sta je er niet bij stil hoe vlug het leven wel voorbij gaat. Net geen jaar geleden keken een paar mensen in de Gentse Kinky Star naar een nieuwe band die eigenlijk toen geen kat kende. De reden waarom ze daar wel waren was omdat op de sociale media een handvol fans en een klein Gents platenlabel (Wool-E Tapes) er niet raakten over uit gepraat.
Whispering Sons moest je gewoon zien indien je door je alleswetende muziekvrienden serieus genomen wilde worden. Dertig optredens en vier maanden later (we overdrijven zelfs niet) werden de vijf Limburgers overdonderd met het feit dat de belangrijkste rockprijs die een Belgische band kan krijgen binnen was.
Het was de dag waarop Fenne Kuppens, Kobe Lijnen, Sander Hermans, Lander Paesen en Sander Pelsmaekers beseften dat het menens was geworden. De grap (kijken hoe ver we geraken) was bittere ernst geworden. Dit was niet langer een bandje met trouwe fans, het Belgische publiek verwachtte gewoon het allerbeste, een Rock Rally-winnaar word je niet zo maar.
Ze deden het op hun manier. Niet naast de schoenen lopen, lekker zichzelf blijven en niets overhaast doen. En de strategie werkte. De zalen waarin ze spelen worden alsmaar groter, de band alsmaar beter en stilaan heeft iedereen door dat Whispering Sons meer is dan een band die het beste uit de postpunk van de jaren 80 en 90 haalt.
Whispering Sons beseft maar al te goed waarmee ze bezig is, een band met een frontvrouw die met haar aparte stem één van de strafste madammen uit de huidige Belgische muziekscène is en, vooral, bij iedere song worden ze meer en meer…Whispering Sons.
Het gekke jaar dat 2016 voor hun was, werd afgesloten in de zaal waarin ze het mooiste moment uit hun jonge leven hadden meegemaakt.
En je zag het, dit deed hun wat. Meteen met opener Shadow zat alles goed. Fenne, in het wit (het oog wil ook wat) straalde toen ze met Midlife begon. De fans van het eerste uur moesten ze niet meer overtuigen, maar degene die voor newmoon waren gekomen, bleven staan en hiermee wisten ze dat ze alweer wat harten hadden veroverd.
Dacht ik zelf een jaar geleden dat Fenne Kuppens de Vlaamse evenknie was van Nico, dan is ze 365 dagen later (of zoiets) gewoon Fenne Kuppens die omringd wordt door vier geweldige muzikanten waarvan de goesting afdruipt. Mensen die een song als Never Here kunnen neerpennen of het trieste walsje Performance dat onlangs op Weyrd Son Records als single verscheen.
Tijd voor Skin, een trage song die ons aan (tja) aan The Doors doet denken (geen toeval, want later zou (Break On Through) To The Other Side door de speakers knallen) en ook een gloednieuwe song die tot op heden zelfs nog geen titel heeft. Het staat mijlenver van hun geluid op Endless Party, anderzijds zeer dicht tot datzelfde adjectief (subliem dus).
Misschien ligt het aan de titel, misschien niet, maar het uptempo White Noise herinnert mij steeds aan The Velvet Underground. Een perfecte single die er geen is, wie weet wordt het dat ooit wel.
Over singles gesproken… Strange Identities. Meer dan eens bewierookt op onze pagina’s, maar dat komt ervan als je de perfecte shoegazepopsong kan schrijven. Een vreemde clip, dat wel, maar in de AB het moment waarop je beseft dat Whispering Sons het beste is wat de Belgische muziekscène heeft te bieden. En als dat niet zo is, behoren ze sowieso tot het beste ervan.
Nog drie songs te gaan. Juist, die cover van The Doors en daarna Wall…een dijk van een song, dat wel, maar als je de nieuwe songs hebt gehoord, besef je dat dit niet meer dan de start was. Van start naar einde. Insights natuurlijk, het moment waarop Fenne je bij je nek grijpt, je wakker schudt en bevrijdt van alle demonen. Als exorcisme in muziek bestaat, dan zijn het de vier minuten van Insights.
Hoewel deze editie van The Coca Cola Sessions een hoogmis voor goede muziek was, bleek het tevens een avond vol ontroering. Ging het snel voor Whispering Sons, dan was dat ook het geval voor newmoon. Een plaat op PIAS, lovende recensies, een paar weken geleden nog het voorprogramma van Minor Victories in de Botanique, en nu stonden de Kempenaren in een uitverkochte AB. De band was net terug van een Europese toer, en zanger Bert Cannaerts kon het nauwelijks geloven toen hij de stampvolle zaal zag. Onbeschrijfelijk, waren zijn woorden, en het leek wel alsof hij het na iedere song opnieuw wilde zeggen.
Het recept van dit succes? Zeer eenvoudig, shoegaze, ook al houdt Bert vol dat vooral Oasis zijn grote voorbeeld is. Toen twee jaar geleden de ep Invitation To Hold uitkwam, zullen de vijf nooit één seconde hebben gedacht dat een AB zou zwichten voor hun niet te stuiten geluidsmuur van gitaren. Het volume ervan staat zo hoog dat je nauwelijks Berts stem hoort, maar dat is nu eenmaal de magie van noisy shoegaze, en stoort geen seconde. Integendeel, dit is lawaai dat als het beste orgasme aanvoelt.
Net zoals ze dat op hun (excellente) plaat Space doen, krijg je er ook live geen speld tussen. Loeiharde gitaren (zonder dat het een brij wordt) en als de geluidsaanval eens onderbroken wordt, dan is dat gewoon omdat bijv. Bab Buelens (ja, uit Familie) het podium wordt opgeroepen zodat Skin het Slowdive-moment van de avond wordt.
Wie newmoon omschrijft kan niet anders dan met oude shoegazegoden goochelen, maar op één of andere manier slaagt de band er wel in om dit genre nieuw leven in te blazen, en boort daarmee tevens een horde nieuwe fans aan. Wat neen, newmoon puurt wel uit de nineties, toch spreken de jongens die in een vorig leven met Midnight Souls hardcore uit hun instrumenten haalden, overduidelijk een jong publiek aan.
Origineel? Niet echt, dat zullen ze zelf wel toegeven, maar verdomme één van de strafste bands van dit moment!
Foto’s: (c) Luminous Dash
