Daags na het opgeblazen media-event dat de MIA’s is, konden we in Antwerpen terecht voor de echte hoogmis van de Belgische muziek. Juist, je hebt ons beet als je stelt dat We Are Open slechts over zeer klein percentage van de Belgische muziekscene gaat. Maar wie er was, stond er meestal wel (en hoe!). Onze fotografe besloot om een marathon af te leggen om zo veel mogelijk bands vast te leggen, de recensent van dienst deed het anders. We geloven nog altijd dat je muziek in zijn geheel moet kunnen zien. Geen recensies die gebaseerd zijn op vijf minuutjes de kop binnen steken en daar dan een mening over hebben. Doen we niet. Uit respect voor de artiest en als vanzelfsprekend ook voor de lezer.
Waarom we dit zeggen? Het concept van We Are Open dien je heel letterlijk te nemen. Ieder plaatsje van de Trix is goed om er een concertzaal van te maken, tot de kelder toe. Zes locaties met een tijdstabel die je verplicht te kiezen. Twintig bands op iets meer dan vijf uur passeerden de revue in Trix!
ROBBING MILLIONS
Ikraaan of Robbing Millions? Hartverscheurende keuze, maar de teerling werd geworpen in het voordeel van de Brusselaars, al was het maar wegens het feit dat het veel te lang geleden was dat we nog iets gehoord hadden van deze psychedelische band. Veel heeft te maken met het feit dat Robbing Millions heel wat transformaties onderging. Bezieler Lucien Fraipont is de enige die nog overblijft van de band. En dat heeft weer alles te maken met artistieke beslissingen, dus berg de roddels maar op in de kast. Wel hoor je dat in de set, want op In The No Air en Bigfoot na, bestond die alleen maar uit nieuwe nummers. Enerzijds jammer, anderzijds heerlijk om te horen dat Fraipont nog steeds weet hoe je een aanstekelijke indiepopsong schrijft. Het eerste leven dat we uit het vernieuwde Brusselse kwartet zagen, deed ons alvast uitkijken naar veel meer.
RATMOSPHERE
IKRAAAN
MIREK COUTIGNY
And then for something completely different, zoals wijlen Terry Jones zou zeggen. Mirek Coutigny. De Gentenaar bracht percussionist Jonathan Bonny en celliste Jolien Deley mee en zorgde voor het mooiste concert van de avond. Wellicht verslikte deze topmuzikant zich vier keer of meer in zijn koffie toen hij las dat hij best met Nils Frahm kan vergeleken worden. Muziek waar je (de eerste rijen toch) muisstil van wordt en die kan omschreven worden met alle termen die synoniem staan voor wonderschoon.
PAARD.
Geen paard in de gang, wel in de kelder. Kwestie van dat we op tijd en stond ook eens een flauw grapje uit de mouw willen toveren. Al gauw bleek dat de benedenverdieping voor Wim TJ Segers, Owen Perry Weston en Sigfried Burroughs net iets te klein zou worden. Dat heb je nu eenmaal voor als je drie rasmuzikanten van het hoogste kaliber op één podium zet. Paard. is wel een band die in één adem met jazz genoemd wordt, en ergens is dat natuurlijk ook wel zo, maar er zit zo veel meer in dan dat. De vibrafoon en elektronica van Wim matchen perfect bij de groovy vibes van bassist Owen waardoor je meermaals denkt aan vette George Clinton-funk uit de jaren 70. Nieuw was deze keer de vocale inbreng van Sigfried die er dat tikkeltje brutaliteit in steekt dat van paard. een euhm… zeer wild beest maakt. Wat deze drie toonden in Antwerpen was duidelijk accentueren dat dit een groep is waar in de toekomst nog bijzonder veel zal van worden gehoord. Heerlijk!!!
GLAUQUE
LE 77
Dat nationalisme geen vat heeft vat op de muziekscene is overduidelijk in het heerschap van de Brusselse hiphopscene die racisten en ander tuig een poepje laten ruiken met hun muziek. Ook Le 77, vriendjes van Zwangere Guy, neemt geen blad voor de mond. Hoeft ook niet, want daar dient hiphop nu eenmaal voor. De groep rond Peet (vriendje van Blu Samu) toonde in Antwerpen dat ook zij klaar zijn voor de verovering van het Belgische grondgebied. Niet het beste optreden van de avond, wel een hoogtepunt als het op feestjes aankomt.
MARTHA DA’RO
ROEDEL
COMPACT DISK DUMMIES
Dat routine niet altijd een slechte zaak is, werd dan weer bewezen door Compact Disk Dummies. Al meer dan tien jaar zijn Lennert en Janus Coorevits samen met Goose de electropopband van dit land. Eentje met internationale allure, want het moet gezegd: wat deze twee broertjes tonen kan denkvoer zijn voor heel wat internationale bands die net iets te weinig beseffen dat een podium meer is dan een paar vierkante meter waar instrumenten staan opgesteld. Naar aloude Compact Disk Dummies-gewoonte werd het een crowdsurffeestje en hoorden we andermaal de kwaliteit waar deze twee voor staan. En ja, om nog maar één zin te wijden aan de MIA’s, deze twee gasten hebben hem wél dubbel en dik verdiend.
SYLVIE KREUSCH
FULCO
Mogen we Nederlanders die een hele tijd in België vertoeven ook als Belgische muziek bestempelen? Tuurlijk doen we dat, all hail Fulco Ottervanger! We kennen hem uiteraard van Stadt, maar sinds kort ook als solo-artiest en maker van één van de allerbeste Nederlandstalige platen van de afgelopen jaren. ABSTRACT! We weten niet altijd waar de teksten over gaan, soms wel… Hilarisch (Mama), rakend (De Sms’ende Mens) of gewoon simpelweg goed gevonden (Politiek van Bram Vermeulen bijvoorbeeld). Het is frapperend om te zien hoe simpel het allemaal lijkt voor Fulco. Samen met paard. het beste wat we hebben gezien, deze avond. Of neen, er was ook nog Borokov Borokov!
BOROKOV BOROKOV
Losbollen! Een woord dat natuurlijk naar de zotste, en bij wijlen één van de beste bands van dit land leidt, Borokov Borokov. Je hebt dan een groot podium voor je en dan besluit je om je midden in de zaal te gaan opstellen. Welkom in de hilarische, maar sublieme wereld van Borokov Borokov. Boenke boenke met klasse en diepgang. Fuifmuziek voor mensen die nadenken. Twee keer raden wie op het scherm verscheen toen een foto van The Germans op het scherm verscheen. Ook het publiek had begrepen waar losbollen voor staat. Een mix van oud en nieuw, waaronder twee fonkelnieuwe duetten met Fenne Kuppens en Charlotte Adigéry. Binnenkort zijn het alleen maar duetten, maar later meer daarover. Lange tijd geleden dat we ons nog zo eens goed hebben geamuseerd op hoogstaande muziek. PAPILOMA!
Tekst: Didier Becu
Foto’s: Ann Cnockaert
