Een knappe affiche lokte ons op zondagmiddag al naar Baroeg in Rotterdam, waar de uiterst charmante locatie reeds lekker vol liep met een zeer fijne bende gelijkgestemde, duistere alternatievelingen. Een bakkie koffie konden we er niet krijgen, maar de portie livemuziek die ze presenteerden compenseerde ruimschoots. Zes optredens, waarvan er geen enkele teleurstelde.
De eerste band was een piepjonge ontdekking. De twee heren van Lifeless Past brachten een sterke postpunk new waveset. Een erg vertrouwde sound, met knappe The Cure-invloeden, die geen Cure-kloon bleek te zijn en dus toch heel eigen aan de band klonk. Dof klinkende elektronische drums, aangevuld met triggerende cimbalen, welgevormde vocals en clevere empathische teksten over relaties, persoonlijke ervaringen en de menselijke ziel.
Ook de intense performance van de Poolse band undertheskin maakte indruk. We kregen heel wat nummers van hun laatste album Negative te horen, die bij nogal wat toehoorders even onder hun huid bleven kleven. Uitgebalanceerde, diverse nummers waarin ze zachte, melancholische intimiteit knap wisten af te wisselen met pittige, gedreven shoegaze-postpunkgitaren.
De eerste bands krijgen nooit echt veel speeltijd en vandaag was dit echt jammer, want wij hadden zowel van Lifeless Past, undertheskin als van The Arch graag nog wat meer nummers gehoord.
Wanneer The Arch op het podium verscheen, was de zaal best vol gelopen voor een set waarin we hun bekende, oudere nummers als Deaf & Blind, Body & Angels, Fates, Robot Sapiens en Individuals te horen kregen. Aan de toetsen en knoppen bleef het deze keer leeg, want Jan Lamberts kon er deze avond niet bij zijn. De band weet dit perfect op te vangen, hoewel het ranke silhouet met hoed van toetsenwonder en woordentovenaar Jan wel gemist werd.
Ook twee nieuwe nummers die op hun aankomende album zullen verschijnen kregen we te horen. Joan’s In Prison klonk heerlijk. In het zevende nummer dat The Arch het voorbije jaar uitbracht, klinkt getemporiseerde nervositeit met een stevige lading elektro en gitaren. De stem van Gerd perfect afgestemd op Ivan en Pieters snaarwerk. Ook in het nieuwe Blood Crystals hoorden we een hardere, stevige gothrocksound. Afsluiten deden ze met Eyes Wide Open en Ribdancer, duidelijk gekend bij het dansende publiek. Dat deze heren er staan als band, ook met hun nieuwe nummers, is duidelijk en de podiumuitstraling die ze ademen wanneer ze hun nummers live brengen, toont zichtbaar genot.
De gelegenheidscoverband Stygmata Martyr die enkele jaren terug ontstond in de backstage van Baroeg speelde voor een laatste keer. Het ene Bauhaus-nummer volgde het andere op. Het klinkt lekker, met een hoog rockgehalte. Een knappe sound. Maar – en het lijkt ons ook quasi onmogelijk zonder de typerende stem van de heer Murphy himself – niet altijd een Bauhaussound.
Wanneer in een rode gloed Bruno Kramm en Stefan Ackermann aantreden, is duidelijk dat ze er graag komen, daar in Baroeg in Rotterdam. We herinneren ons het laatste optreden van Das Ich dat we bijwoonden in Kortrijk. Stefan eerder stil en regelmatig aan een kruis bengelend en Bruno die tussen ieder nummer een warm gesprekje voerde met zijn publiek. Vanavond was het vooral energiebom Stefan die het woord nam, terwijl Bruno gedreven in de nummers opging. Een ijzersterke set, van Deutsche Gründlichkeit, met de (typerend Duitse?) hard stompende underbeats waar je al dan niet van houdt. We krijgen hits te horen, zoals Destillat en ook Gottes Tot, in een knap nieuw jasje. En ook nieuw werk, dat veelbelovend klinkt. Stefan kondigt de komst van dat nieuwe album trots aan, maar meldt dat er nog geen releasedatum vastligt. Ironisch voegt hij er aan toe dat ze beloven het nog in dit leven uit te brengen. Dit duo blijft toch steeds iets bijzonders op een podium uitstralen. Een beetje excentriek, volop buiten de lijntjes wandelend, grappen ze dat ze beseffen dat iedereen die daar voor het podium stond eigenlijk op Clan Of Xymox stond te wachten.
De ‘immer charmante’, naar Leipzig uitgeweken Nederlander, Ronny Moorings verwelkomde ons met de boodschap dat hij de stad Rotterdam ronduit haat… en dan verscheen een oprechte glimlach: ‘Maar wat heerlijk is het om in Baroeg te zijn.’ Clan Of Xymox is zo’n band die sinds ’85 nog maar weinig teleurstelde. Ze blijven vers en opwindend klinken, met die typische eightiessound. De bassiste Mojca Zugna is zo’n dame die ook steeds imponeert met haar knappe snaarwerk en ongelofelijke charisma. Clan Of Xymox bracht vanavond opnieuw volop muzikaal gedweep met industriële tristesse en donkere romantiek. Een ijskoude stem die iedereen tot in zijn donkerste vezels verhit. Melancholie en duisternis. Volle intensiteit in hun donkere dagen.
Clan Of Xymox: Facebook / Website
Undertheskin: Facebook / Bandcamp
Lifeless Past: Facebook / Bandcamp
