Het is natuurlijk al eens geschreven op onze pagina’s, herhalen kun je echter nooit genoeg, zeker niet als het om een band als WWWater gaat. Maak je niet te veel zorgen om de drie w’s, de naam spreek je gewoon als water uit (tja) en dan nog het liefst met een Gents accent, net zoals Charlotte Adigéry dat zo leuk doet.
Samen met drummer Steven zorgt ze voor een nieuwe wervelwind in de Vlaamse muziekscène. Over Charlottes zangkwaliteiten moet je je niet veel te vragen stellen, deze vrouw heeft gouden stembanden en verdiende reeds haar strepen als achtergrondzangeres bij Baloji en Arsenal, en ook voor de soundtrack van Belgica wist men haar te vinden.
Maar laten we het niet louter over Charlottes stem hebben, vooral de zeer aparte muziek van WWWater valt op. Als er ooit iemand dacht dat de tijd gekomen was om R’nB met punk te gaan mengen dan is het Charlotte Adigéry wel.
Een zeer punky sound gedreven door beukende drums die je lijf doen swingen, en dat met een frontdame waar je met plezier naar staart. Charlotte is wie ze is (zelfs een zakdoek vragen aan het publiek als dat moet): ontwapenend, eerlijk, vol goesting en vooral dat unieke talent. Mocht Macy Gray ooit een potje jammen met The Jon Spencer Blues Explosion, dan klonk het waarschijnlijk als WWWater. Charlottes gezicht straalde toen ze zag dat het publiek van de uitverkochte Vooruit vroeg genoeg kwam om haar aan het werk te zien. Oververdiend. En had je geen kaartje voor dat Warhaus-concert? Deze dame zie je terug!
Een band die de lovende woorden van de pers al lang niet meer nodig heeft (wel de liefde) is Warhaus. Het stond uiteraard in de sterren geschreven dat het zijproject (of is het toch iets meer dan dat?) van Balthazar-frontman Maarten Devoldere het schone weer zou maken, toch spring je met die verwachtingen eerder voorzichtig om. Een band vol bekendheden kan halsoverkop gaan en ontgoochelen (Oysterhead om er maar eentje te noemen). Niet bij Warhaus. Zoals we op het uitmuntende debuutalbum We Fucked a Flame Into Being konden horen, is al het (super)talent netjes verdeeld. Ook live, zoals we deze zomer op Boomtown zagen (of voor de meesten op Pukkelpop) en dat werd in de Gentse concertzaal bevestigd.
Maarten Devoldere, Jasper Maekelberg, Sylvie Kreusch en Michiel Balcaen zijn zich maar al te goed bewust van hun muzikale kunnen. Geen egotripperij, wel een concert van vier topmuzikanten die evenveel respect voor hun muziek als voor hun publiek hebben.
Net zoals dat het geval op de plaat is, droomde je bij iedere gespeelde song in de Vooruit wat weg. Tot vervelens toe werd de muziek van Warhaus met Leonard Cohen en Serge Gainsbourg vergeleken, maar er zit veel waarheid in deze woorden. Maarten bezit net als de Canadese songwriter een stem die doordrenkt is van de nicotine, terwijl de sexy danspasjes van Sylvie je onverwijld aan ene Jane Birkin doen denken. Het gedistilleerde drumwerk van Michel aan één of andere Franse bruine kroeg en Jasper doet waarvan iedere muzikant droomt: op alle vlakken de beste zijn.
De combinatie Jasper-Maarten is gewoon genieten, twee muzikale grootheden die elkaar hebben gevonden en zeer goed weten waarmee ze bezig zijn. Het lijkt simpel, maar over iedere noot is goed nagedacht. Tussen de subtiele tracks door, hangt Maarten graag de grapjas uit. Zo vertelde hij bij de aankondiging van Against The Rich dat hij letterlijk een straat van de Vooruit woonde, in een kasteel (schrappen wat niet past) of werd Memory opgedragen aan de echtgenoot van een of ander oud lief. Melancholie, hartenpijn, schoonheid, exotisme, erotiek…het zit allemaal in Warhaus. Met de nodige excuses voor Faces On TV, Balthazar en natuurlijk ook Soldier’s Heart: Warhaus is eigenlijk veel te mooi om zo maar een gelegenheidsbandje te zijn.
