Gent, 1997. Els Pynoo en Danny Mommens ontdekken niet alleen in elkaar het perfecte koppel, maar ook dat de mix tussen new wave, electropop en de Serge Gainsbourg-feel een uiterst interessant muzikaal gegeven is. Wat begon in het zoldertje van de Gentse Kinky Star ging pijlsnel verder tot op de catwalk van Karl Lagerfeld zaliger. Al bijna 25 jaar bezig en al die tijd één van de origineelste bands van dit land. Op plaat, maar ook live. De waarheid gebiedt ons te zeggen dat we niet al te wild waren van Destination Amour, de laatste plaat van het glamourduo. Blijkbaar moeten ze dat ook hebben gedacht, want deze plaat werd in Kortrijk volledig uit de set weggelaten. Een try-out en dat betekent natuurlijk dat er heel wat optredens in de steiger staan, en ook nieuw materiaal zoals we konden horen. Om maar meteen tot de conclusie van dit verslag te komen: Vive La Fête is terug en hoe!
Els kwam zoals steeds blootsvoets het podium op. Relax en volledig ontspannen en dat zette meteen de toon van de avond en vooral het besef hoe simpel het voor hun allemaal wel lijkt. De verdienste van jaren professionalisme en vooral de perfecte songs, af en toe aangevuld met een cover, van Fade To Grey van Visage tot de legendarische intro van de rockmusical Jesus Christ Superstar.
Vive La Fête heeft geen gebrek aan hits en de meeste passeerden dan ook de revue: Tokyo, Schwarzkopf, Maquillage of Touche Pas. Songs die het altijd blijven doen en die de versheidsdatum nog steeds niet overschreden hebben. De band weet perfect wat ze moeten doen om het publiek te charmeren. Els als hypersympathieke femme fatale en Danny Mommens die iedere seconde gebruikt om te tonen dat een podium gemaakt is om je op uit te leven, met dank aan Peter Hook voor de van hem geleende moves.
Entertainment zonder dat het plat wordt, geruggensteund door een perfecte band en visuals die het concert dat extra tintje geven ook al is het niet meer dan bijv. een steeds herhalend filmpje van Laurel & Hardy van één seconde. Vive La Fête deed in Kortrijk geen enkele moeite om zichzelf opnieuw uit te vinden. Moest ook niet, gewoon het aloude recept uit de kast halen, luid spelen en balanceren tussen onweerstaanbare kitsch pop en geniale electropop, werkte nog steeds wonderwel. Net zoals het altijd deed. De uitverkochte Kreun ging tevreden huiswaarts, en de band kon dat ook met opgeheven hoofd. Het einde van het feest is dan ook nog lang niet in zicht!
Tekst : Didier Becu
Foto’s: © Ann Cnockaert
