Fijnproevers van het genre weten het natuurlijk al een tijdje, maar Waveteef is in België de aangewezen organisator voor het beste uit de minimal. Jaarlijks is er een tweedaags festival in Wommel (Antwerpen), maar ook door het jaar zijn er diverse optredens van acts die je maar zelden op een Belgisch podium ziet.
Waarschijnlijk hadden maar weinig mensen van het Amerikaanse V.E.X. (Ventriloquest Ectoplasmold Xanaxax) gehoord. Een kat noem je maar beter een kat, de muziek van Roxy Monoxide en LuLu Gamma Ray is allesbehalve licht verteerbaar. De twee muzikanten die het hele optreden lang een Venetiaans masker droegen, hebben lak aan traditionele songstructuren. Hun composities die zweven tussen Throbbing Gristle en Chrome (en tiental andere experimentele bands) zijn moeilijk te begrijpen. Zelf vonden we het contrast met Hante net iets te groot, maar met plezier verwelkomen we V.E.X. nog eens terug op een of ander experimenteel feestje. Hoewel V.E.X. niet ieder zijn ding is, kan je moeilijk beweren dat de twee geen indruk nalieten.
En dan was het tijd voor Hélène de Thoury. Deze Parisienne is bij het minimalpubliek al lang geen onbekende meer. Ze zat bij Phosphor en Minuit Machine, maar door de omstandigheden van het leven is dat nu gewoon Hante geworden: haar soloproject dat ze twee jaar geleden schiep.
Voor de Franse muzikante een belangrijke avond, want het was de release van haar nieuwste ep (No Hard Feelings) en tevens de allereerste keer dat ze deze nieuwe tracks voor het eerst op het podium zou brengen.
Muziek die goed is blijft altijd moeilijk om te schrijven. Hantes muziek klinkt ongelooflijk 80s, maar klinkt nooit echt retro. Haar solowerk is te vergelijken met dat van Minuit Machine, behalve het feit dat Hélène solo nog een stapje verder gaat. Vaak klinken haar songs zo melancholisch dat het onmogelijk is zonder dat je een krop in de keel krijgt. Je danst, maar het zijn danspasjes op parels van tranen.
Hélène liet er geen gras over groeien, en begon haar set met haar undergroundhit: Hate vs. Love. Alles zat meteen goed: die zware, bijna mistroostige stem en de overdonderende synths die je meevoeren naar een land dat melancholie heet. Hante is genieten, het best met je ogen dicht (nou neen, want dan mis je Hélène).
De set ging over naar My Destruction (net als de opener afkomstig van de geweldige This Fog That Never Ends) en Une Nuit Avec Mon Ennemi uit die nieuwe ep (prachtig wit vinyl trouwens!). En neen, Hélène zoekt geen nieuwe paden op, maar doet gewoon waar ze in schittert: het schrijven van synthgedreven weemoedige synthpop.
Hélène blikte ook eventjes terug en bracht One more Dance en The Storm uit haar ondertussen onvindbare eerste plaat Her Fall And Rise. De Française genoot van ieder moment, en wanneer mogelijk verliet ze haar synths om zo wat dichter bij het publiek te komen en tonen dat iedere noot gemeend is. Synthpopcomposities van een dagdromer die nog steeds gelooft in dat klein stukje betere wereld en de fans trakteert op het beste wat er in de laatste jaren op vlak van minimal is gemaakt zoals afsluiter Damages of het ontroerende In Cold Water. Als je in donkere pop gelooft (geen enkele muziekfan die dat niet doet), moet je gewoon Hantes muziek eens uitproberen. Opletten evenwel, want het werkt uiterst verslavend.
