Luttele minuten voor de start van de show leek het er nog op dat Tessa Dixson zou moeten optreden voor een ei zo na lege Orangerie, met het schitterende zomerweer leek de kruidtuin iets aanlokkelijker. Maar zodra de zaallichten doofden bleek er toch flink wat volk opgedaagd, ondanks dat mooie weer en vroege aanvangsuur. Terwijl de intro weerklonk en zaal zich verder vulde, namen keyboardist en drummer plaats op het podium. Een weinig later dartelde een in maagdelijk wit kleedje gehulde Dixson het podium op. De jonge Brusselse artieste had er duidelijk veel zin in.
Al snel vloog de zware synthpop, soms met donkere kantjes, soms iets te lichtvoetig, met steeds een veelvoud aan beats en dreunen ons om de oren. Dixson kreeg ook al snel een nu toch wel goedgevulde Orangerie aan het dansen. Even het publiek vragen om te zitten en op commando weer recht te springen? Check! En Dixson maakte er een heus electro-feest van. Het optreden ging aan een redelijke rotvaart, al nam de zangeres af en toe uitvoerig de tijd om te benadrukken hoe blij en dankbaar ze is om weer te mogen en kunnen optreden.
Behalve de reeds gekende songs presenteerde de zangeres ons ook enkel nummers van haar ‘nieuwe project’. De cover Show Me Love van Robin S had niet gehoeven, wat ons betreft, niet slecht gedaan hoor, maar wat voegt het toe? Wat ons wat stoorde aan de set is dat er heel veel voorgeprogrammeerd bleek, al dan niet ge-autotunede, bijkomende stemmetjes incluis, misschien een bewuste keuze, maar Dixson zong wel degelijk ook live. We wisten vooral Forget U en Ignited te smaken. Het soms wat donkere kantje van Dixsons stem, kunnen we wel waarderen, de naar Dua Lipa-neigende zang een stuk minder. Maar dat is smaak en goesting.
Tijdens het optreden van Tessa Dixson was ons het reuzegrote projectiescherm al opgevallen, allicht bedoeld voor het optreden van Uffie. Na de show van Dixson werd duchtig geprobeerd die projectie aan de praat te krijgen, zonder veel succes. Toen Uffie met ruim een twintig minuten vertraging aan haar set begon, bleken die pogingen gestaakt. Dan maar zonder projectie.
Het meeste volk bleek maandag duidelijk gekomen voor Tessa Dixson, want de zaal was maar karig gevuld. Al moet het ons van het hart dat de afwezigen weinig hebben gemist van de set van Uffie van amper 40 minuten. Behalve af en toe een live-basgitaar bleek zowat alles op ’tape’ te staan. De bassist bediende verder ook de installatie, zonder dat geluid echt goed te krijgen, wanneer hij niet veel te luid op die basgitaar ramde toch.
Uffie stond vrolijk rond te huppelen, en zong mee met de tape. Jawel, het leek er op dat ook zo goed als alle zang ook uit een blikje kwam, maar goed ze zong méé. En nog redelijk ook. Onze verwachtingen lagen allicht te hoog voor deze pionier in de electro-pop, al geven we toe dat we het wel fijn vonden om nummers als Dominoes, Where does the party go nog eens te horen, als stond de klank dan veel te scherp.
Op een gegeven moment nodigde de zangeres de fans uit op het podium, een tiental ging daar gretig op in. Een matig en bloedloos Pop the Glock werd ingezet, jawel uit het blikje, met de dansende fans op het podium als hoogtepunt. En dat was het dan. Thank you, good night, take the money and run. Ja, we maakten al betere soundmix-shows mee.
Geleerd die maandagavond op Les Nuits dat de muziek van Tessa Dixson misschien minder ons ding is, maar dat de Brusselse een sterke show weet neer te zetten, waarbij iedereen mee is, met allicht potentieel om nog veel beter te doen. Ook geleerd dat het soms beter is om electropop-iconen van weleer te laten rusten. We zetten straks nog eens een plaatje op van Uffie.
